دیالکتیک هویت و نجات در متون مقدس ابراهیمی

سنت های دینی اغلب دست اندرکار هویت بخشیدن به ایمان در قالب ایجاد میان ذهنیتی راجع به حقیقت و نجات بوده اند. این تمهید، نه تنها به لحاظ الهیاتی از هسته کانونی پیام دین و عنصر مشروعیت بخش آن محافظت می کند، در ساحت اجتماعی نیز باعث تمایز اعضای جامعه دینی با دیگران شده و ملاکی برای داوری درباره انتساب افراد به آن دین پدید می آورد. تا آنجا که به متون مقدس ابراهیمی مربوط می شود، مختصات رابطه مومنان با خدا، بر تصور آنان نسبت به رستگاری و نیز بر کیفیت ارتباط آنان با دیگر گروه های بشری تاثیرگذار بوده و تحول این تصور در طول زمان، باعث پدیدآمدن ایده های متفاوتی درباره هویت و نجات در سنت یکتاپرستی گردیده است. در این مقاله، با استفاده از روش معناشناختی ایزوتسو، میدان معنایی هویت و نجات در کتاب مقدس عبری، عهد جدید و قرآن بررسی شده و برای فهم جهان بینی معنا شناختی حاکم بر آن ها تلاش شده است. همچنین، به تکامل رویکردهای نجات شناختی در هرمنوتیک متون مقدس ادیان ابراهیمی، در قالب بازتفسیر دیالکتیکی میراث معنوی ابراهیم در این سه دین پرداخته شده است.