سلاح و نقش آن در پلیس علمی و کمک به کشف جرایم

واژه به ظاهر ساده و بی آلایش اسلحه، در عالم حقوق جزا سهل ممتنع به شمار می آید. سابقه قانون گذاری ایران گواه بر این مدعاست که مفهوم حقوقی اسلحه ابهام برانگیز است. مقنن با وضع تبصره الحاقی ماده 651 قانون مجازات اسلامی در سال 1387 و تصویب قانون مجازات قاچاق اسلحه و مهمات و دارندگان سلاح و مهمات غیرمجاز در سال 1390 و آیین نامه اجرایی آن، تا حدی به تنقیح مطلب پرداخته است لیکن در رابطه با ضابطه و معیار اسلحه در تبصره ماده 614 قانون مجازات اسلامی مصوب 1375، همچنان محل ابهام باقی است و تضارب آرا و عقاید، هرچند موجب پویایی دانش است اما نگرش های متفاوت و طرز تفکرهای مختلف از تبصره مذکور در مقام عمل، گاه موجب سهل گیری و گاه موجب سختگیری در رسیدگی شکلی و نهایتا تبریه یا محکومیت را در رسیدگی ماهوی برای مرتکب آن در شرایط مشابه یکسان رقم می زند. از ابتدای تشکیل جوامع بشری، جرم و ترس از وقوع آن، یکی از اصلی ترین دغدغه های انسان بوده است. در عصر حاضر که با استفاده از فناوری های جدید عملا مرزها از بین رفته و جهانی شدن نیز به گسترش و تسهیل ارتباطات فرا مرزی دامن می زند، ارتکاب «جنایات سازمان یافته» معضلی است که جامعه جهانی قرن بیست و یکم و کل بشریت را تهدید می کند. اهمیت این موضوع موجب صرف حجم بسیار بالایی از درآمد ملی کشورها به منظور مبارزه با جرم و سازمان دهی تلاش های گوناگون ملی و بین المللی جهت مهار آن شده است. این تلاش ها، گاه به شکل واکنش و سرکوبگری و گاه به شکل اقدامات منفعل و غیرمستقیم نمود پیدا می کنند. در این تحقیق با مطالعات کتابخانه ای به تبیین و تحلیل اقدامات و تدابیری که نیروی پلیس علمی به صورت کنشی و واکنشی با هدف پیشگیری از جرم انجام می دهد، پرداخته شده است.