تبیین شفاعت بر اساس مبانی انسان شناختی ملاصدرا

شفاعت یکی از مسایل بسیار مهم درمیان مسلمانان است و با توجه به آیات به ظاهر متفاوتی که  در مورد این مسیله در قرآن ذکر شده، تفسیرهای متفاوتی نیز توسط فرقه های مختلف از آن صورت گرفته است. با این وجود همه فرقه های اسلام آن را پذیرفته اند اما اختلافاتی در تبیین آن و افرادی که مورد شفاعت قرار می گیرند، داشته اند. در اندیشه ملاصدرا شفاعت عبارت است از: افاضه نور از حق تعالی که بر واسطه ها و جواهر بین او  و کسانی که در بعد و دوری از او قرار گرفته اند، می تابد. وی تلاش کرده است براساس اندیشه فلسفی خود تبیین نوینی از شفاعت ارایه دهد که مبتنی بر اصول و مبانی فلسفی و انسان شناسی دیدگاهش باشد که این مبانی عبارتند از: رابطه واجب و ممکنات و ربط حادث به قدیم، اصل سنخیت، قاعده امکان اشرف، تبیین مفهوم انسان کامل و حقیقت محمدی وتبیین مفهوم ولایت و خلیفه الهی. امتیاز تبیین صدرا از شفاعت نیز همین فلسفی، عقلی و برهانی بودن آن است. سعی ما در این پژوهش بر این است که  با روش توصیفی و تحلیلی این مبانی را شناخته و آنها را تبیین نماییم و بر همین اساس اشکالات وارد بر شفاعت را از دیدگاه صدرا بررسی کنیم.