آموزه هایی از دعای پیامبران در قرآن

دعا در تعالیم قرآن شاهراهی است که بشر با آن روح و جان خویش را به عالم ملکوت متصل می کند و به یکی از فطری ترین ابعاد وجودی خود یعنی حس نیایش و بندگی پاسخ می دهد؛ دعا بهترین وسیله این ارتباط است. اهمیت دعا و نیایش به اندازه ای است که معبود بندگانش را به نیایش از خود فرا می خواند و آنان را به برآوردن خواسته هایشان از سوی خود امیدوار می گرداند؛ نیز عاقبت آنان را که از دعای او روی گردان باشند، جهنمی می داند: «و قال ربکم ادعونی استجب لکم إن الذین یستکبرون عن عبادتی سیدخلون جهنم داخرین؛[1] پروردگار شما گفته است: مرا بخوانید تا [دعای] شما را بپذیرم؛ کسانی که از عبادت من تکبر می ورزند، به زودی با ذلت وارد دوزخ می شوند». بهترین دعا آن است که خداوند، روش ارتباط با خود را به آنان بیاموزاند. دعاهایی که از پیامبران الهی در قرآن بیان شده است، بر دعاهای دیگر برتری دارد؛ زیرا دعای انبیا مملو از درس ها و پندهایی است که آموختن آن نقش تعیین کننده ای در دست یابی به کمالات انسانی دارد. در این نوشتار بخشی از درس های آموزنده دعا تبیین می شود.