بررسی تغییرات تنش لرزه ای در زاگرس جنوبی

کوهزاد زاگرس با راستای شمال باختری- جنوب خاوری که طی همگرایی صفحه عربی و خردقاره ایران در کرتاسه پسین شروع به تشکیل کرده است، نتیجه برخورد قاره- قاره بین خردقاره ایران و صفحه آفریقا- عربی است که همچنان تداوم دارد. این برخورد در زمان میوسن- پلیوسن توسعه یافته است. لرزه خیزی در منطقه زاگرس جنوبی به منطقه بین دشت ساحلی خلیج فارس و سامانه راندگی زاگرس محدود است. فراوانی زمین لرزه ها در زاگرس نشانه تغییر شکل فعال خارج ازتوالی (active out-of-sequence deformation) در این بخش است که در کوهزاد های برخوردی مشابه نیز آن را می توان مشاهده کرد. در این مطالعه پارامترهای لرزه خیزی کمربند زاگرس جنوبی با توجه به رابطه گوتنبرگ- ریشتر ارزیابی و ویژگی آماری زمین لرزه ها با درنظر گرفتن توزیع مکانی و زمانی (یا چگالی توزیع زمان و مکان) آنها بررسی می شود. به همین منظور داده های پایه مرتبط با گسلش و لرزه خیزی شامل بزرگای زمین لرزه، توزیع رومرکز زمین لرزه ها و گسل ها بررسی شد. مبنای این تحلیل، محاسبه پارامتر لرزه خیزی (b) است که بر اساس بیشینه احتمال محاسبه شد. در این روش توزیع زمانی و مکانی پارامترها، ویژگی تجمعی داده ها (بعد همبستگی) و سطح تنش زمین ساختی منطقه مرتبط با فرایندهای مختلف لرزه زمین ساختی متفاوت از دیگر روش ها لحاظ شده است. با درنظر گرفتن توزیع رومرکز و بزرگای زمین لرزه ها، میزان تغییرات پارامتر لرزه خیزی مناطق کمربند پهنه گسل های فلسی، مزوپتامین- خلیج فارس و کمربند پیش بوم زاگرس  به ترتیب 64/0>b>61/0، 05/1>b>98/0 و 7/1>b>1 برآورد شده است. بر اساس نتایج تغییرات پارامتر لرزه خیزی، تغییرات اختلاف تنش بیشینه و کمینه (3σ-1σ) در پهنه زاگرس جنوبی در امتداد سه برش عرضی انتخابی محاسبه و مقادیر (MPa 470-230)، (MPa 296-205) و (MPa 550-60) به دست آمد.