مروری بر رسپتورهای ICAM-1 و VCAM-1

مولکول های چسبنده سلولی (CAM) زیر مجموعه ای از پروتیین های سطح سلولی هستند. عملکرد آن ها اتصال سلول ها به سلول های دیگر یا ماتریکس خارج سلولی است. از این رو، این پروتیین ها به سلول ها کمک می کنند تا به هم و به محیط اطراف خود بچسبند. آن ها بخش مهمی از عوامل حفظ ساختار بافت هستند. آن ها علاوه بر این که به عنوان مولکول های چسبنده عمل می کنند، نقش مهمی در رشد، مهار تماس و آپوپتوز دارند. بیان نابجای این مولکول ها منجر به بسیاری از بیماری ها از جمله سرطان می شود. ICAM-1 و VCAM-1 دو نوع مولکول چسبنده سلولی هستند.
رسپتور ICAM-1 یک مولکول چسبنده سلولی است که به طور ساختاری در غشای لکوسیت ها و سلول های اندوتلیال بیان می شود. همچنین به عنوان پروتیین CD54 نیز شناخته می شود. در انسان، این پروتیین توسط ژن ICAM-1 کد گذاری می شود. ICAM-1 به طور مداوم در غلظت های کم در غشای لکوسیت ها و سلول های اندوتلیال وجود دارد.
مولکول چسبنده سلول عروقی-1 (VCAM-1) یک مولکول چسبنده سلولی القایی با سایتوکاین است که فقط در غشای سلول های اندوتلیال عروقی بیان می شود. به آن CD106 نیز می گویند. این مولکول چسبنده سلولی پروتیینی است که توسط ژن VCAM1 در انسان کد گذاری شده است. VCAM-1 در هر دو رگ های خونی بزرگ و کوچک پس از تحریک سلول های اندوتلیال توسط سایتوکاین ها بیان می شود.
تاکنون توانسته اند فرم محلول این مولکول ها (sICAM-1 و sVCAM-1) را در بدن اندازه گیری کنند.
تحقیقات زیادی نشان داده که انفارکتوس حاد میوکارد و سندروم های کرونری با ICAM-1 و VCAM-1 در ارتباط است. مطالعه اثر تهدید کننده ICAM-1 و VCAM-1 بر عملکرد عروق، علاوه بر کمک به پیشرفت های قابل توجه در ارزیابی خطر بیماری می تواند بیشتر به عنوان درمان مولکولی در استراتژی مدیریت و پیشگیری عمل کند.
همچنین اگر بتوان اثر این مولکول ها را در متاستاز سرطان ها از بین برد، کمک قابل توجهی به درمان و بهبود این بیماران خواهد بود.
امید است در آینده با مطالعات و بررسی های بیشتر این مولکول ها، بتوان عملا به بهبود این بیماری ها کمک کرد.