تبیین بنیان های نظری طراحی بایوفیلی با رویکردی اکتشافی در ساختمان های بلندمرتبه

تقویت حس طبیعت دوستی علاوه بر پاسخگویی به یک کشش ذاتی، منجر به پرورش احساس تعلق نسبت به محیط طبیعی و انگیزش ارزش گذاری نسبت به محیط زیست و گونه های متنوع زیستی می گردد که امری ضروری در بحران زیست محیطی امروز جهان تلقی می شود. از جنبه واژه شناسی اصطلاح «بیوفیلیا» به معنی «دوست داشتن حیات یا سیستم های واجد حیات» می باشد و برای نخستین بار توسط «اریک فروم» برای تبیین یک گرایش روان-شناختی در خصوص «جذابیت هر آنچه زنده است»، مورد استفاده قرار گرفت. این موضوع در طراحی ساختمان-های بلندمرتبه که مشکلات عدیده ای در زمینه چشم انداز و منظر مطلوب دارند، اهمیتی دوچندان دارد. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی و روش تحلیل محتوا است که ابزار آن مطالعات کتابخانه ای و مرور سیستماتیک در پایگاه های استنادی معتبر بوده است. یافته های تحقیق نشان می دهد که «تنظیم رفتار انسانی با طبیعت» در بحران زیست محیطی امروز جهان، نیازمند ادراک محدودیت های بوم شناسانه است. براساس بسیاری از مدل های پژوهش-شده در حوزه معماری بایوفیلی، گرایش های عاطفی نسبت به طبیعت در رشد رفتارهای محیط گرایانه تاثیر دارد، حتی مطابق با برخی از این پژوهش ها، گرایش های عاطفی بشر نسبت به طبیعت، نقشی بزرگتر نسبت به توجهات شناختی در زمینه مشارکت افراد در حفاظت از تنوع زیستی ایفا می نمایند و بدین ترتیب تقویت حس بایوفیلیا در جامعه معاصر علاوه بر جنبه مثبت آن از لحاظ پرورش و گسترش یک حس ذاتی و کشش فطری، فواید ویژه ای دربر خواهد داشت.