شفاف شدن اقیانوس ها؛ تهدیدی برای آینده زیردریایی های اتمی

شفاف شدن اقیانوس ها و کشف آسان زیردریایی ها به کمک تجهیزات مدرن امروزی ممکن است برای همیشه فلسفه وجودی زیردریایی های اتمی و دوربرد را منتفی کند. تا به امروز، اقیانوس ها به منزله یک حیاط خلوت امن برای تاخت و تاز زیردریایی های اتمی بوده است. آنها با داشتن برد نامحدود و فاصله گرفتن چندصد مایلی از آبهای ساحلی و پرخطر کشورها و پناه گرفتن در عمق اقیانوس ها، اولا همواره در یک محیط امن و مخفی قرار گرفته اند که دسترسی و تهاجم به آنها را دشوار می کرد و دوما قابلیت ضربه (حمله اتمی) دوم به دشمن (پس از حمله اتمی اول دشمن) را تضمین می کردند که این خود عامل اصلی بازدارندگی اتمی بوده است. ولی امروزه شرایط به سرعت در حال تغییر است و با افزایش تنوع، دقت و گستردگی تجهیزات ردیابی زیردریایی ها، حتی دل اقیانوس ها نیز برای زیردریایی های اتمی ناامن یا اصطلاحا «شفاف» شده است. این مقاله با تحلیل جدیدترین دستاوردهای علمی و فنی در این حوزه و بررسی نظرات کارشناسان نظامی دنیا در منابع موجود، این موضوع را بررسی می کند. در نهایت این مقاله نتیجه گیری می کند که بلوغ شتابان فناوری های کلیدی ای مانند فناوری 6G در تبادل اطلاعات، هوش مصنوعی، سنسورهای بسیار دقیق، باتری های با چگالی انرژی بالا و استقرار همه این فناوری های نوین بر روی پلتفرم های بدون سرنشین، به احتمال زیاد باعث خواهند شد زیردریایی های اتمی در برابر بدون سرنشین ها، ظرف دو تا سه دهه آینده، بسیار آسیب پذیرتر شوند. به نظر می رسد تنها راه حل منطقی، بکارگیری گسترده تر بدون سرنشین ها در داخل زیردریایی ها (به عنوان یک زیردریایی مادر) برای مقابله با بدون سرنشین های مهاجم باشد. این مقاله به بررسی موضوعات فوق می پردازد. اهمیت این موضوع در هدفگذاری هوشمندانه برای سرمایه گذاری های دفاعی آینده در دنیا است.