شاخص رفاه لگاتوم با نگاهی به ایران و ترکیه

واژه های «رفاه» و «تامین» به خصوص با پسوند «اجتماعی»، واژه هایی برآمده از تحولات مدرن در جامعه بشری هستند. پس از رنسانس و انقلاب صنعتی، اروپای قرن نوزدهم به بعد، فضای اندیشه بشر وارد پارادایم های جدیدی شد. پارادایمی که به جای آسمان بیشتر به زمین نگاه می کرد، و با توجه به گسست مناسبات اقتصادی و اجتماعی و مطرح شدن «انسان» به عنوان محور زندگی در کره خاکی و نیز ضرورت توجه به نیازهای او، در کنار رشد در هم تنیدگی زندگی اجتماعی با عنایت به روند فزاینده تمرکز جمعیتی در شهرها، ضرورت توجه بیشتر به رفاه اجتماعی و تامین اجتماعی به چشم می خورد. به نظر می رسد پیدایش بزرگترین ایدئولوژی منتقد نظام حاکم، یعنی سوسیالیسم علمی نیز در این زمینه نقش به سزایی ایفا کرد. البته نباید این نکته را فراموش کرد که مفهوم عام واژه های مذکور به شکل های مختلف و در جوامع گوناگون مطرح گردیده و در بسیاری از ایدئولوژی های انسانی و آسمانی (دینی) از جمله مهم ترین اهداف برشمرده شده «سعادت» بشری بوده است و «رفاه» و «تامین» مورد نظر آن ها در قالب واژه هایی همچون عدل، یاری به نیازمندان و... معنا می یابد. گرچه بنا به رویکردهای مختلف و نیز شرایط اجتماعی و سازوکارهای این جهانی، پاسخگویی به بخشی از آن به جهان دیگر احاله شده است.