کاربرد فناوری پلاسمای اتمسفری سرد در مغز: نقش بالقوه گونه های فعال در اثرات محافظت عصبی پلاسما

گونه های اکسیژن فعال (ROS) و گونه های نیتروژن فعال (RNS) نقش مهمی را به عنوان مولکول های سیگنال دهنده در فیزیولوژی عصبی ایفا می کنند. درحالی که سطوح بالای ROS و RNS می تواند منجر به آسیب عصبی شود؛ سطوح پایین آن ها سبب تحریک رشد و نمو و اثرات محافظتی می شود. اخیرا پیشرفت های قابل توجهی در زمینه کاربردها و درمان های زیست پزشکی با استفاده از فناوری پلاسمای اتمسفری سرد صورت گرفته است. این رویکرد نوآورانه موفقیت قابل توجهی را در زمینه های مختلف از جمله رشد و تکثیر سلولی، تمایز و محافظت در برابر استرس اکسیداتیو نشان داده است. این نتایج مطلوب به فعال شدن مسیرهای مبتنی بر گونه های فعال از طریق تحریک پلاسمای اتمسفری سرد نسبت داده می شود. نشان داده شده است که پلاسمای اتمسفری سرد می تواند اثرات محافظتی وابسته به دوز و زمان بر سلول های مغز با دخالت در مسیرهای بقا و تکثیر سلولی از طریق گونه های فعال داشته باشد و می تواند یک استراتژی درمانی بالقوه برای محافظت از سلول های عصبی در برابر آسیب های سیستم عصبی مرکزی (CNS) باشد؛ از این رو، این بررسی بر روی اثرات بازسازی و محافظت عصبی و مکانیسم های پلاسمای اتمسفری سرد در درمان آسیب های عصبی تمرکز دارد و آخرین پیشرفت ها در کاربرد این فناوری در CNS را ارائه می کند.