آموزش طراحی مبتنی بر علوم شناختی طراحی

آموزش طراحی و هنر یکی از سخت ترین انواع آموزش است، زیرا از یک سو این رشته ها مفاهیم مرکبی اند که به شدت وابسته به زمینه اجتماعی فرهنگی حرفه خود هستند و به همین دلیل پیوسته در فرگشت و دگرگونی اند و از دیگر سو در این رشته ها قرار نیست بسته های اطلاعاتی یا شیوه نامه های استانداردی برای عمل به فراگیران آموزش داده شود، بلکه بیش از هر چیزی ماموریت، آموزش طراحی پرورش توانایی های ذهنی پیچیده به اصطلاح شهودی، انتقال بینش های حرفه ای فرهنگی و مهارت های ظریف ذهنی جسمی است. به همین دلیل آموزش طراحی و هنر بسیار دشوار است. هر آموزشی مبتنی بر یک شناخت بنیادی از فعالیت یا حرفه مورد نظر است. اگر شناخت بنیادی درست نباشد، آموزش با بازدهی بسیار پایین، تنها به اتلاف وقت فراگیر، اغتشاش ذهنی او و فرسایش آموزگار منجر خواهد شد. این آسیبی است که در قریب به یک قرن آموزش دانشگاهی و مدرن رشته های طراحی و هنر روی داده است. این در حالی است که در سال های اخیر به واسطه مطالعات روش شناسی طراحی و به ویژه گرایش مطالعات علوم شناختی طراحی، درک بسیار متفاوت و شکوفایی از طراحی حاصل شده است، اما این شناخت تازه، مبنای آموزش نبوده است. زیرا هنوز برای آموزش طراحی چهارچوب بندی نشده است. از این رو، پرسش این پژوهش این است که از دیدگاه علوم شناختی طراحی یک مدل بنیادی شناخت طراحی برای آموزش طراحی شامل چه ارکان شناختی ای است؟ برای یافتن پاسخ، یک مرور نظام مند اکتشافی در ادبیات علوم شناختی طراحی انجام شده است. سپس با تمرکز بر دو مفهوم اساسی، یعنی اصل عملکرد اقتصادی مغز و تعریف شناختی از فرامفهوم خلاقیت، چهار مقوله کانونی در یک محور شناسایی و بحث شده اند که عبارتند از: 1. دریافت حسی، 2. حافظه فعال، 3. تفکر قیاسی و 4. تامل در/ بر عمل.