بررسی اثر درمانی متیل فنیدیت با یا بدون رفتار درمانی در کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی و بی توجهی

اختلال بیش فعالی و بی توجهی کودکان یکی از شایعترین اختلالات روانپزشکی اطفال می باشد که حدود 5 درصد از دانش آموزان مقطع ابتدایی به آن مبتلا هستند. این بیماری در پسرها شایعتر از دخترها است. این بیماری علاوه بر هزینه های زیادی که بر سیستم بهداشتی کشور اعمال می کند در سرنوشت شغلی، اجتماعی و آموزشی کودکان و رشد فکری و هیجانی آنها نقش مهمی دارد. لذا یافتن روشی که بیشترین اثر درمانی را در جامعه ما داشته باشد، ضروری بنظر می رسد.

این پژوهش یک مطالعه کارآزمایی بالینی بر روی دو گروه 20 نفری از کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی و بی توجهی می باشد که تحت درمان با قرص متیل فنیدیت در گروه اول و متیل فنیدیت توام با رفتار درمانی در گروه دوم بودند. آموزش رفتاردرمانی با استفاده از یک روش مشخص و سازمان یافته به یک گروه از کودکان علاوه بر دارو داده شد.

نتایج مطالعه نشان می دهد که درمان توام روی علایم بی توجهی و نافرمانی بیشتر از درمان تک دارویی موثر بوده است ولی روی علایم بیش فعالی و رفتارهای تکانه ای و کل علایم تاثیر بیشتری نداشته است.

اگرچه درمان توام روی دو دسته از علایم اصلی بیماری موثر نبوده است ولی با توجه به پاسخ بهتر بر روی علایم بی توجهی و نافرمانی کودکان، اهمیت روش های آموزش خانواده در کاهش مشکلات دانش آموزان از قبیل افت تحصیلی، بی انضباطی، ترد شدن از طرف دوستان مشخص می شود که لازم است برای بالا بردن اعتماد به نفس و اصلاح بستر خانواده از تکنیکهای آموزش رفتار درمانی استفاده شود.