بررسی موارد بیماران با استنت حالب فراموش شده و مدیریت آن ها

 اغلب استنت های حالب فراموش شده، به ویژه مواردی که بیشتر از یک سال از تعبیه ی آن ها گذشته است، به اقدامات تکمیلی مانند ESWL، یورتروسکوپی و PCNL یا مجموعه ای از این موارد نیاز دارند. با توجه به اهمیت وجود استنت دبل جی در کلیه و با توجه به انکراسته شدن و عوارضی که استنت فراموش شده برای کلیه دارد و از این طریق باعث تحمیل هزینه ی زیاد بر بیمار و سیستم درمانی می شود، در این مطالعه قصد داریم مدیریت استنت حالب دبل جی فراموش شده را بررسی کنیم.

 تمامی بیمارانی که از فروردین 1399 تا فروردین 1401، با تاخیر بیشتر از 3 ماه در خارج کردن استنت حالب دبل جی به بیمارستان های شهید هاشمی نژاد و فیروزگر شهر تهران مراجعه کرده بودند، وارد مطالعه شدند. اطلاعات بیماران از جمله داده های دموگرافیک، دلیل تعبیه ی استنت دبل جی، وجود هیدرونفروز و عفونت ادراری، نوع شکایت، نحوه ی آگاهی بخشی به بیماران، میزان سواد بیمار و تکنیک خروج دبل جی از پرونده ی بیماران استخراج و وارد چک لیست شدند. تمام بیماران بر اساس معیار FECal درجه بندی شدند.

 در مجموع، 70 بیمار و 89 پروسیجر جراحی بررسی شدند. میانگین سنی بیماران 46.36 ± 16.72 سال بود که از این میان، 84.3 درصد مرد بودند. میانگین مدت زمان باقی ماندن استنت دبل جی 13.17 ماه بود. شکایات شایع بیماران سوزش ادرار (52.9 درصد) و تکرر ادرار (48.6 درصد) بود. 77.9 درصد از بیماران هیدرونفروزیس و 25.7 درصد از آن ها عفونت ادراری داشتند. آگاهی رسانی درباره ی خارج کردن به موقع استنت حالب در 65.2 درصد از بیماران انجام شده بود. پروسیجرهای پراستفاده تر یورتروسکوپی (53.9 درصد)، TUL (32.6 درصد) و PCNL (13.5 درصد) بودند. اکثر بیماران (55.1 درصد) در معیار FECal، درجه ی 1 و 22.5 درصد از بیماران درجه ی 2 شناخته شدند.

 نتایج مطالعه ی ما نشان داد که درمان اندورولوژیک استنت های حالب فراموش شده در یک جلسه امکان پذیر و ایمن بود؛ اما گاهی به درمان های بیشتر مانند ESWL و PCNL نیاز بود؛ ولی نهایتا با روش اندورولوژیک، این بیماران مدیریت شدند.