تحلیل سازو کارهای تربیت سیاسی در نظام آموزش و پرورش جمهوری اسلامی ایران با رویکرد کنشگری آگاهانه سیاسی

تربیت سیاسی ازجمله مفاهیم است که از دیرباز موردتوجه اندیشمندان سیاسی بوده است. در دنیای امروز نیز اهمیت تربیت سیاسی به واسطه آن که بخشی از فرایند توسعه به شمار می رود از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در مقاله حاضر به بررسی این سوال پرداخته شده است که ساز و کارهای تربیت سیاسی در نظام آموزش و پرورش جمهوری اسلامی ایران چیست و چه تاثیری بر کنشگری آگاهانه سیاسی دارد؟ مقاله حاضر توصیفی تحلیلی است و با استفاده از روش کتابخانه ای به بررسی سوال مورداشاره پرداخته شده است. نتایج براین امر دلالت دارد که یکی از مهم ترین نهاد متولی امر آموزش در قانون اساسی وزارت آموزش و پرورش است که بخشی قابل توجهی از فرایند تربیت سیاسی را بر عهده دارد. اما به نظر می رسد به دلایلی چون ناکارآمدی بخش هایی در اسناد بالادستی وزارتخانه آموزش و پرورش، ناکارآمدی بخش هایی در معاونت پرورشی و فرهنگی، حمایت شعارگونه سیستم مدیریت کلان و ناکارآمدی به دلیل بخش هایی در مدارس تربیت سیاسی در نظام آموزش و پرورش ایران منجر به کنشگری آگاهانه سیاسی نشده است. مطابق چارچوب نظری انتگرال، عدم طرد، پذیرش تکثر سیاسی و ایجاد فضای بین الاذهانی و به رسمیت شناختن دیگری، مهمترین ساز و کارها و بایسته های تربیت سیاسی منجر به کنشگری آگاهانه است.