بیان ژن های درگیر در تنش خشکی در دو رقم سویا پس از تیمار با متیل جاسمونات و اسید سالیسیلیک

سویا گلیسین ماکس یکی از مهم ترین محصولات دانه روغنی در جهان است. در حالیکه کشت و کار این گیاه در مناطق بسیاری از دنیا به دلیل کمبود آب و خسارت ناشی از خشکی محدود می باشد. این مطالعه بیان ژن های دخیل در تنش خشکی را در دو رقم سویا یعنی ویلیامز (متحمل) و L17 (حساس) پس از تنش خشکی و تیمار با متیل جاسمونات (MeJA) و اسید سالیسیلیک (SA) بررسی کرد. همچنین تاثیر تیمارهای خشکی و هورمونی با ارزیابی مورفوفیزیولوژیکی این دو رقم تایید شد. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی انجام شد. نتایج نشان داد که بیان BZIP19، NAC8، DREB1 و VOZ1G در رقم مقاوم یعنی ویلیامز بیشتر است. بیان همه ژن ها پس از کاربرد همزمان SA و MeJA در رقم ویلیامز القا شد. با توجه به نتایج مورفوفیزیولوژیکی، ارتفاع بوته و طول ریشه، وزن تر و خشک ریشه و اندام هوایی، تعداد گره و تعداد ریشه های جانبی، تعداد غلاف و تعداد دانه در غلاف، سطح برگ و درصد رطوبت نسبی برگ، تعداد گره های ساقه و فاصله بین گره، وزن غلاف و شاخص برداشت بین دو رقم تفاوت معنی داری داشتند. افزایش بیان ژن VOZ تحت تیمار SA بر ارتفاع اندام هوایی و تشکیل گره رقم ویلیامز نسبت به رقم L17 موثرتر بود. نتایج این تحقیق باید برای توسعه ابزارهایی برای اصلاح ژنوتیپ جدید سویا با تحمل بهبود یافته به خشکی مفید باشد.