مقایسه تاثیر هشت هفته تمرین استقامتی صبح و شب هنگام بر بیان ژن برخی عوامل بایوژنز میتوکندریایی قلب موش های نر مبتلا به دیابت..

با توجه به پیشرفت روزافزون بیماری های سوخت و سازی همانند دیابت، قلب از عمده ترین بافت هایی است که در اثر این بیماری مورد آسیب واقع می شود. همچنین فشار اکسایشی درازمدت در بافت قلب سبب تغییر در بیان ژن های بایوژنز میتوکندری می شود. تاثیر تمرین ورزشی درفازهای گوناگون سیکل شبانه روزی بر محافظت بافت قلب در شرایط دیابت ناشناخته است. هدف از این پژوهش بررسی تاثیر اجرای تمرین استقامتی در فاز روشنایی و تاریکی بر برخی شاخص های بایوژنز میوکندریایی در بافت قلب موش های دیابتی بود. روش شناسی: در این مطالعه، تعداد 30 سر موش NMRI با میانگین سنی 8 تا 10 هفته، به صورت تصادفی در 6 گروه کنترل سالم فاز تاریکی، کنترل سالم فاز روشنایی، کنترل دیابتی فاز تاریکی، کنترل دیابتی فاز روشنایی، تمرینی دیابتی فاز تاریکی و تمرینی دیابتی فاز روشنایی قرار گرفتند. سپس به روش تغذیه با رژیم غذایی پرچرب و تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین دیابتی شدند. پروتکل تمرین استقامتی (Vmax  50-60%)، 5 روز در هفته به مدت 8 هفته بود. میزان بیان ژن های PGC-1α، NRF-1، Atf2، AMPK در بافت قلب اندازه گیری شد. داده ها به روش ANOVA در سطح معناداری 05/0 P< ارزیابی شدند. 8 هفته تمرین استقامتی موجب افزایش معنادار بیان ژن های PGC-1α، NRF-1، Atf2، AMPK (05/0˂ P) در بافت قلب موش های مبتلا به دیابت شد. تغییرات در دو فاز روشنایی و تاریکی در گروه های مختلف تفاوت معناداری نشان ندادند (05/0˂ P). تمرین استقامتی با افزایش بیان ژن های بایوژنز میتوکندریایی در بافت قلب آزمودنی های مبتلا به دیابت می تواند به عملکرد بهتر آن منجر شود. فعالیت استقامتی در دو فاز روشنایی و تاریکی در عوامل مورد نظر اختلاف معناداری نداشته و نیاز به پژوهش های بیشتر است.