الوظیفه الدلالیه لانواع «المسند» فی تنوع «الصوت الاساسی» لکلیمانفی الرساله الثالثه والخمسین من نهج البلاغه

«صدای دستوری»، مشخصه ای نحوی است که زیر گروه «لایه نحوی سبک»، دسته بندی می شود و «کارکرد معنایی» آن، بازشناسی دیدگاه نویسنده از لابه لای ساخت نحوی است. به بیان ساده، صدای دستوری، ارتباط فعل را در جمله های فعلیه با دیگر شرکت کنندگان در فرایند فعلی می سنجد. مسند که جایگاه ویژه ای در دستور زبان انگلیسی دارد، مبنای تقسیمات «صدای پایه» از منظر کلایمن قرار گرفته است. «صدای پایه» به عنوان یک صدای قدیمی، به مکان و فعال بودن فعل و یا مسند جمله نظر دارد. مسندهای «کنترل» و «غیرکنترل» که در زمره مسندهای «واژگانی» این دستور زبان قرار می گیرند، به ترتیب، با استدلال هسته و یا با عمل مسند، شناخته شده و صدای پایه را دسته بندی می کنند. تنوعی که در صدای پایه کلایمن، با دسته بندی انواع مسند حاصل می آید، نظریه او را از منظر «کارکرد معنایی انواع مسند» تبیین می کند و نامه پنجاه و سوم با داشتن افعال متنوع و بسیار، بستری مناسب برای پژوهش حاضر، قرار گرفته است. این جستار با تکیه بر روش توصیفی- تحلیلی و نیز به منظور بیان سطح انطباق، میان صدای پایه و مسندهای کنترل و غیرکنترل در نامه پنجاه و سوم، محصول پیش رو را ارائه می نماید: 264 فعل از نامه پنجاه و سوم نهج البلاغه، صدای پایه را نمود می دهند. از این تعداد، دسته صدای منحصرا فعال، با 114 فعل که نقطه با اهمیت را رخداد قرار داده اند، بر تقسیم بندی انواع مسند از منظر کلایمن مطابق است.