تدبیر حفظ الصحه بدن در ایران عصر صفوی

این مقاله درصدد واکاوی این مسئله است که طبیبان عصر صفوی چه درک و فهمی نسبت به بدن داشتند و از چه تدابیری جهت حفظ صحت یا مقابله با بیماری ها و درمان آن ها بهره می بردند؟ داده ها با روش کتابخانه ای گردآوری شده و مطالب با رویکرد توصیفی - تحلیلی ارائه شده است. یافته های پژوهش حاضر نشان می دهد که طبیبان عصر صفوی با عطف توجه به آرای طبیبان سابق در چارچوب آموزه های طب اخلاطی و ذیل عنوان امور طبیعیه به تعریف بدن و مفاهیمی چون تندرستی، صحت و بیماری پرداخته اند. رویکرد رفتاری طبیبان از طریق مراجعه به آرای طبیبان سابق و نیز تجارب شخصی خود، در گام اول متوجه صیانت از تندرستی بدن از طریق حفظ تعادل اخلاط بدن و بازگرداندن تعادل بدان در هنگام بروز بیماری بود. حفظ صحت بدن، رابطه مستقیمی با مراعات سفارش های پیشگیرانه طبیبان در باب اصول شش گانه «هوا، ماکول و مشروب، حرکت و سکون، خواب وبیداری، اعراض نفسانی و احتباس/استفراغ» داشت. در گام دوم و در صورت ابتلا به بیماری، متناسب با عامل بیماری زا، از شیوه های مختلف درمانی استفاده می شد.