تاثیر میزان فعالیت بدنی بر برخی عوامل خطر قلبی -عروقی و شاخص فشار خون مچ پا-بازویی افراد میان سال

تغییر سبک زندگی به سمت بی تحرکی و فعالیت بدنی کم باعث افزایش بروز خطر بیماری های متابولیکی و قلبی-عروقی می شود. هدف این تحقیق، تاثیر میزان فعالیت بدنی بر برخی عوامل خطر قلبی-عروقی، شاخص توده بدنی و شاخص فشار خون مچ پا-بازویی افراد میان سال دانشگاه شهید رجایی بود.

روش شناسی: 

نمونه آماری شامل 81 نفر از کارکنان زن و مرد دانشگاه تربیت دبیر شهیدرجایی تهران بودند. دامنه سنی آزمودنی ها بین 26 تا 58 سال بودند. میزان فعالیت بدنی آزمودنی ها از طریق پرسشنامه محقق ساخته اندازه گیری شد. قند خون و نیم رخ چربی های خون ناشتایی به وسیله نوار تست های مخصوص مورد اندازه گیری قرار گرفت. شاخص فشار خون مچ-پا بازویی آزمودنی ها جهت ارزیابی بیماری شریان های محیطی نیز مورد ارزیابی قرار گرفت. تحلیل داده ها از روش آماری t تک نمونه ای،t مستقل و آزمون همبستگی پیرسون در سطح معناداری 05/0 انجام شد.

تحلیل های آماری نشان داد قندخون، نیم رخ چربی های خون، شاخص مچ پا بازویی و شاخص توده بدنی کارمندان دانشگاه در محدوده طبیعی قرار داشتند، به جز میزان تری گلیسیرید که در محدوده خطر مرزی قرار داشت. در تمامی متغیرهای تحقیق بین کارمندان و اساتید دانشگاه تفاوت معنی داری مشاهده نگردید (05/0P). بین عوامل خطر قلبی-عروقی (سطوح کلسترول تام، تری گلیسیرید خون، LDL-C) و شاخص فشار خون مچ پا-بازویی با میزان فعالیت بدنی آزمودنی ها ارتباط منفی معنی داری وجود دارد (05/0P).

بر اساس یافته های تحقیق حاضر، می توان گفت هر چه میزان فعالیت بدنی در هر دو گروه اساتید و کرامندان میانسال دانشگاه افزایش یابد، میزان عوامل خطرقلبی-عروقی اندازه گیری شده و شاخص فشار خون مچ پا بازویی کاهش می یابد و بالعکس. بنابراین، می توان به افراد میانسال توصیه کرد جهت بهبود عوامل خطر قلبی-عروقی و بیماری شریان های اندام های تحتانی به طور منظم و روزانه فعالیت بدنی سبک مانند پیاده روی را انجام دهند.