اثربخشی مداخله مبتنی بر درمان شفقت به خود بر سلامت روان و خودمدیریتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو

دیابت نوع 2 یکی از بیماری های شایعی است که می تواند بر ابعاد زندگی افراد مبتلا تاثیر منفی زیادی داشته باشد. هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت به خود بر سلامت روان و خودمدیریتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو بود.

روش پژوهش: 

طرح پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با پیش آزمون و  پس آزمون و گروه گواه بود. جامعه پژوهش حاضر را کلیه ی بیماران دیابتی از نوع 2 مراجعه کننده به مرکز دیابت در استان یزد تشکیل می دادند. به منظور انتخاب نمونه از روش نمونه گیری در هدفمند استفاده و تعداد 30 نفر به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفری آزمایش و گواه گمارده شدند. شرکت کنندگان هر دو گروه قبل و بعد از شرکت در جلسات آموزشی به پرسشنامه خود مدیریتی توبرت و همکاران (1992)، پرسشنامه افسردگی، اضطراب و استرس (DASS) لوی باند و لوی باند پاسخ دادند. گروه آزمایش در 8 جلسه 1/5 ساعت، مداخله ی شفقت به خود را دریافت و گروه کنترل در لیست انتظار بودند. داده ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس مورد تحلیل قرار گرفت.

نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر شفقت به خود بر افسردگی، اضطراب و استرس در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو موثر بوده (0/05>P)، درمان مبتنی بر شفقت به خود بر خودمدیریتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو موثر بوده است (0/05>P).

براساس یافته های پژوهش پیشنهاد می گردد در کنار برنامه ها و خدمات ارائه شده به بیماران مبتلا به دیابت، درمان های روانشناختی چون شفقت به خود نیز مورد توجه  قرار گیرد.