تدوین مدل اهمال کاری بر اساس روند زندگی، اعتمادبه نفس و انزوای اجتماعی

پدیده اهمال کاری کمابیش در اقشار مختلف جامعه دیده می شود و شناسایی عوامل مرتبط با آن می تواند در ارائه راهکارهایی جهت بهبود کارایی افراد مفید باشد، به همین منظور در پژوهش حاضر به بررسی رابطه روند زندگی، اعتمادبه نفس و انزوای اجتماعی با اهمال کاری پرداخته می شود. این پژوهش، آمیخته ای از روش کیفی (مصاحبه و ترسیم گراف زندگی) و کمی (همبستگی؛ مدل یابی ساختاری)، جامعه آماری شامل تمامی ساکنین 20 سال به بالای شهر تهران و با روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای، 688 نفر شامل 354 زن و 334 مرد در آن شرکت نمودند. به منظور بررسی روند زندگی از مصاحبه و تکنیک ترسیم گراف زندگی و جهت تحلیل داده های حاصل از این تکنیک از شاخص های خط زندگی (R2)، گذار (β) و میانگین تعابیر استفاده شد و داده های مربوط به سایر متغیرها از طریق پرسشنامه جمع آوری شد. مدل ساختاری ارائه شده از برازش مطلوب برخوردار بود به طوری که شاخص خط زندگی اثر کل 0/32-، شاخص گذار 0/28-، شاخص میانگین تعابیر 0/43-، متغیر اعتمادبه نفس 42/0- و متغیر انزوای اجتماعی 0/35 بر متغیر اهمال کاری را نشان دادند. طبق نتایج، رویدادهایی که افراد در طول زندگی تجربه کرده اند، سطح اعتمادبه نفس و انزوای اجتماعی می توانند اهمال کاری را پیش بینی کنند و در صورت تشخیص درست راهکارهای اهمال کارانه افراد، آگاهی دادن به آن ها در جهت کسب و به کارگیری راهکارهای مفیدتر، تدوین برنامه هایی جهت افزایش اعتمادبه نفس در زمینه های مختلف و افزایش روابط اجتماعی مفید، می توان به کاهش اهمال کاری و پویایی هرچه بیشتر جوامع کمک کرد.