بررسی شدت تنیدگی و ارتباط آن با خودکارآمدی و کیفیت زندگی بیماران همودیالیزی بیمارستان امام خمینی (ره) شهرستان شیروان در سال 1401

نارسایی مزمن کلیوی به طور مستقیم و غیرمستقیم، کیفیت زندگی مبتلایان را تغییر می دهد. برای حفظ کیفیت زندگی، خودکارآمدی نقش موثری دارد. بررسی ارتباط بین تنیدگی، کیفیت زندگی و خودکارآمدی می تواند پرستاران را در به کارگیری شیوه های مناسب برای ارتقای کیفیت زندگی بیماران یاری دهد؛ لذا، مطالعه حاضر با هدف تعیین شدت تنیدگی و ارتباط آن با خودکارآمدی و کیفیت زندگی بیماران همودیالیزی بیمارستان امام خمینی شهرستان شیروان انجام شد.

مطالعه حاضر مقطعی هم بستگی بود و به روش سرشماری و با مشارکت 77 نفر از بیماران همودیالیزی در سال 1401 انجام شد. ابزارهای پژوهش شامل فرم مشخصات دموگرافیک، پرسش نامه های کیفیت زندگی، تنیدگی بیماران همودیالیزی و سنجش عمومی خودکارآمدی بود. داده ها با نرم افزار SPSS19 تجزیه وتحلیل شدند.

میانگین سن و وزن شرکت کنندگان به ترتیب، 73/14±5/56 سال و 15/17±48/66 کیلوگرم بود که از این بین، 7/59 درصد آقا بودند و 6/41 درصد از کل شرکت کنندگان به مدت 1 تا 3 سال دیالیز می شدند. بین میانگین نمره تنیدگی و نمره برخی از ابعاد کیفیت زندگی ارتباط معناداری وجود داشت (05/0>P)، درحالی که ارتباط معناداری بین میانگین نمره تنیدگی و خودکارآمدی مشاهده نشد. همچنین، بین میانگین نمره خودکارآمدی و برخی ابعاد کیفیت زندگی ارتباط معناداری یافت نشد (05/0≥ P).

با توجه به نتایج، با کاهش شدت تنیدگی بیماران همودیالیزی، کیفیت زندگی آنان بهبود می یابد. در این میان، افرادی که سطح خودکارآمدی بالاتری دارند، شدت تنیدگی کمتری را تجربه می کنند. لذا، تلاش کادر درمان شناخت عوامل تنیدگی زا و به کارگیری مداخلاتی برای کاهش آن به منظور بهبود کیفیت زندگی بیماران است