بررسی رفتار اتصال ورق FRPو مهارهای FRP بادبزنی

تقویت سازه های بتن آرمه با استفاده از کامپوزیت های FRP مکانیزم های گسیختگی متنوعی را منجر می شود. متداول ترین مود شکست نمونه های تقویت شده، جدا شدگی زود هنگام ورق FRP پیش از استحصال حداکثر ظرفیت کششی آن می باشد. یکی از روش های موثر در به تاخیر انداختن یا حذف جدا شدگی ورق های تقویتی استفاده از مهار های FRP می باشد. در این مطالعه رفتار اتصال، پس از جدا شدگی ورق از سطح بتن و عملکرد مهار پس از جدا شدگی مورد بررسی قرار می گیرد. در محدوده ی تحقیق، عمق قرارگیری مهار، نسبت سطح مقطع مهار به سطح مقطع ورق تقویتی و طول اتصال ورق FRP بر روی مهارهای مستقیم بررسی شد. بر اساس نتایج حاصل از آزمایش برش مستقیم، افزایش طول قسمت باد بزنی مهارهای FRP مقاومت اتصال را افزایش می دهد. با این حال افزایش طول قسمت بادبزنی تا 90 میلی متر، توانایی حذف جدا شدگی ورق تقویتی از مهار FRP را ندارد. در ادامه ی تحقیق، طول باد بزنی 150 میلی متر مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان می دهد، در این نمونه مقاومت اتصال تقریبا به مقاومت نهایی کششی کامپوزیت FRP رسیده و به طور متوسط افزایش 92 درصدی در مقاومت اتصال نسبت به نمونه هایی با طول بادبزنی 60 میلی متر اتفاق می افتد. مود شکست این نمونه ها جدا شدگی ناگهانی در اتصال، به همراه آسیب جزئی به ورق تقویتی در ناحیه ی اتصال مهار به ورق است. افزایش مقاومت اتصال با افزایش طول قسمت باد بزنی مهار را می توان ناشی از افزایش سطح اتصال بین ورق تقویتی و مهار باد بزنی و انتقال تنش در سطحی بیش تر دانست.