کنترل تبخیر از سطح آزاد آب با استفاده از ماده نانو ساختار سیلیکا (مطالعه موردی: دریاچه پشت سد کرخه)

با توجه به گرمایش جهانی و افزایش جمعیت کره زمین، نگهداری و حفاظت از منابع آبی در دسترس امری بسیار مهم است. یکی از عواملی که امروزه باعث کاهش منابع آبی شده ، افزایش میزان نرخ تبخیر از سطح در منابع آبی است. در این بررسی با استفاده از نتایج آزمایشی حاصل از کار سینا بشیر و همکاران اقدام به میزان تبخیر دریاچه پشت سد کرخه شده است. این مدل‏سازی با بهره گیری از سیستم استنتاج فازی عصبی تطبیقی انجام شده است. رویکرد این سیستم در این مدل‏سازی رویکرد ممدانی در نظر گرفته شده است، زیرا این رویکرد عملکرد بسیار خوبی در مدل‏سازی فرایندهای پویا و طبیعی مانند تبخیر را دارد. طبق نتایج آزمایشگاهی در حضور ماده نانو ساختار سیلیکا در دمای 28، 32 و 40 درجه سانتی گراد و در شرایط باد 4 متر بر ثانیه (مشابه باد غالب در اطراف سد کرخه) میزان تبخیر به ترتیب 33، 32 و 30 درصد کاهش می‏یابد. در این مدل‏سازی میزان درصد کاهش تبخیر را طبق نتایج آزمایشگاهی به صورت ضریب به مدل‏سازی وارد می شود. در نتیجه، میزان نرخ تبخیر به دست آمده نهایی مقداری است که در نتیجه حضور ماده نانو تبخیر می‏شود. در این مدل‏سازی با در نظر گرفتن ایجاد پوشش عایق حرارتی نانوساختاری فقط برای 20 درصد از سطح دریاچه می توان میزان 2 میلیون متر مکعب آب را ذخیره و صرفه جویی کرد.