اثربخشی درمان وجودی بر نگرانی پاتولوژیک و اضطراب مرگ پرستاران دارای تجربه ی سوگ ناشی از پاندمی کووید 19: یک مطالعه ی نیمه تجربی

بهبود وضعیت روان شناختی پرستارانی که دارای تجربه ی سوگ ناشی از پاندمی کووید 19 هستند امری ضروری می باشد لذا پژوهش حاضر با هدف اثربخشی درمان وجودی بر نگرانی و اضطراب پرستاران با تجربه سوگ19 انجام شد.

پژوهش حاضر از نوع مطالعه ی نیمه تجربی بود. جامعه آماری این پژوهش را کلیه پرستاران دارای تجربه ی سوگ ناشی از پاندمی کووید 19 شهر قم در محدوده ی دی تا اسفندماه سال 1401 تشکیل دادند. با استفاده از روش نمونه گیری هدف مند 40 نفر از پرستارانی که نمرات بالاتری در نگرانی پاتولوژیک پن استت (PSWQ) و اضطراب مرگ تمپلر (DAQ) کسب کرده بودند، انتخاب و به روش تصادفی ساده در دو گروه مداخله و کنترل (هر کدام 20 نفر) جایگزین شدند. سپس گروه مداخله 10 جلسه 120 دقیقه ای و یک بار در هفته درمان وجودی را تجربه کردند. همچنین پس از پایان آخرین جلسه ی درمانی، پس آزمون و یک ماه بعد پیگیری اجرا شد. داده ها با استفاده از روش های آماری توصیفی و استنباطی از جمله تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرنی استفاده شد.

یافته ها نشان داد که درمان وجودی در مراحل مختلف ارزیابی بر نگرانی پاتولوژیک و اضطراب مرگ پرستاران دارای تجربه ی سوگ ناشی از پاندمی کووید 19 تاثیر معناداری داشته است (001/0>p). همچنین تغییر نمره نگرانی پاتولوژیک و اضطراب مرگ که در مرحله ی پس آزمون اتفاق افتاده بود، در مرحله ی پیگیری نیز حفظ شده بود (05/0<p).

با توجه به اثربخش بودن درمان وجودی بر نگرانی پاتولوژیک و اضطراب مرگ پرستاران در این پژوهش، می توان از این رویکرد درمانی برای بهبود مشکلات پرستاران دارای تجربه ی سوگ ناشی از پاندمی کووید 19 استفاده کرد.