مروری بر نقش گیرنده های فعال شده با تکثیر پراکسی زومی (PPARs) در تنظیم پاسخ های ایمنی و هدف گیری آن ها جهت درمان بیماری های مرتبط با سیستم ایمنی

گیرنده های فعال شده با تکثیرکننده پراکسی زوم (PPARs: Peroxisome proliferator-activated receptors)، به ابرخانواده گیرنده هسته ای هورمون تعلق دارند و پس از اتصال لیگاند طبیعی یا مصنوعی و تشکیل هترودایمر با گیرنده های رتینوئیک X (RXR: Retinoic X receptors)، به عنوان فاکتورهای رونویسی عمل می کنند. آنها رونویسی از ژن ها را آغاز می کنند تا متابولیسم لیپید و کربوهیدرات را با وضعیت تکثیر و تمایز سلول هماهنگ کنند. اسیدهای چرب و مشتقات آنها، لیگاندهای طبیعی هستند. تاکنون سه نوع PPAR شناسایی شده است: PPARα، PPARγ و PPARβ/δ. برای هریک از این سه زیرگروه، آگونیست و آنتاگونیست های دارویی تولید شده است. علاوه براین، آگونیست های همگانی(Panagonists) نیز برای هدف قراردادن ترکیبی این زیرگروه ها طراحی شده اند تا عوارض جانبی داروها کاهش یابد. PPARs، هومئوستاز انرژی در سلول ها کنترل می کنند. به علاوه، در سلول های ایمنی نیز بیان می شوند و نقش مهمی در تمایز و سرنوشت آنها دارند. با توجه به تاثیر فعالیت PPARs بر عملکرد سلول های ایمنی ذاتی و تطبیقی و همچنین، نقش آنها در بیماری های مرتبط با سیستم ایمنی، می توان با هدف قراردادن این فاکتورهای رونویسی، برخی از بیماری ها را نظیر سندرم آنتی فسفولیپید، التهاب کبد، میوکاردیت، بیماری های تخریب کننده سیستم عصبی، پسوریازیس، آسم، بیماری التهابی روده، التهاب کلیه، اترواسکلروز درمان کرد. علاوه براین، به دلیل اهمیت نقش PPARها در تنظیم متابولیسم بافت ها، چند مورد از آن ها مورد بررسی قرار گرفتند.