بررسی مدل ساختاری رابطه باور های ارتباطی با علاقه اجتماعی به میانجیگری خود متمایز سازی

 این پژوهش به بر رسی رابطه باور های ارتباطی با علاقه اجتماعی به میانجیگری خود متمایز سازی در دانشجویان پرداخته است.

 همبستگی از نوع معادله ساختاری با نرم افزار PLS وروش پیمایشی می باشد. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد خمینی شهر درسال 1398-1399 است. روش نمونه گیری خوشه ای تصادفی و تعداد نمونه 300 نفردرنظرگرفته شد. آزمودنی ها پرسشنامه های خودمتمایزسازی اسکورون وفرد لندر (1998)، مقیاس باورهای آدیلسون و اپشتاین (1982) و پرسشنامه علاقه اجتماعی گریور و همکاران (1973) را تکمیل کردند.

 آزمون مدل پژوهش نشان داد که تاثیر مستقیم باورهای ارتباطی بر علاقه اجتماعی رد شده است اما با توجه به تاثیر معنی داری باورهای ارتباطی بر خودتمایزسازی و همچنین خودتمایز سازی بر علاقه اجتماعی، نقش میانجی خودتمایز سازی در رابطه بین باورهای ارتباطی و علاقه اجتماعی تایید می شود (05/0>p). شدت اثر غیرمستقیم برابر با 053/0 است. بر این اساس، باورهای ارتباطی فقط تاثیر غیرمستقیم بر علاقه اجتماعی دارد.

 از جمله دستاوردهای این پژوهش می توان به افزایش میزان خود متمایزسازی اشاره کرد که موجب بهبود باورهای ارتباطی و ارتقاء علاقه اجتماعی می گردد.