مقایسه دو روش تغذیه ی زودهنگام و تغذیه ی تاخیری پس از عمل از نظر بهبود آناستوموز روده ی بزرگ در خرگوش

بیمارانی که عمل آناستوموز کولورکتال بر روی آن ها انجام می شود ناچار به تحمل چندین روز محرومیت از تغذیه دهانی هستند که، باعث عوارضی چند در آنان می شود. بررسی کنونی، مقایسه دو روش تغذیه روده ای و غیر روده ای پس از عمل آناستوموز روده ای در الگوی حیوانی (خرگوش) است.
پژوهش بر روی یک نمونه 30 تایی خرگوش انجام گرفت. بر روی نمونه ها عمل لاپاراتومی انجام گرفته، بخش کولون عرضی آن ها قطع و سپس، آناستوموز داده شد.خرگوش ها به دو گروه 15 تایی، شامل گروه نخست، به عنوان گروه شاهد و گروه دوم، به عنوان گروه مورد بخش شدند. تغذیه روده ای در گروه نخست، سه روز و در گروه دوم، 12 ساعت پس از عمل جراحی آغاز شد. ده روز پس از عمل، خرگوش های دو گروه نمونه برداری شده و جای آناستوموز، از لحاظ التیام یا وجود نشت و حفره صفاقی، از نظر وجود و شدت چسبندگی روده ای یا چرک بررسی شد جای آناستوموز نیز، مورد بررسی آسیب شناختی قرار گرفت.
میزان مرگ ناشی از نشت آناستوموز در گروه شاهد، یک مورد (6.6 درصد) بود، اما در گروه مورد، هیچگونه مرگ و میر ناشی از نشت آناستوموز دیده نشد. میزان چسبندگی درون صفاقی، در گروه شاهد بیشتر و شدیدتر از گروه مورد بود (p<0.05). بررسی بافتی – آسیب شناختی جای آناستوموز، هم نشان دهنده ی التیام خوب و قابل مقایسه با گروه شاهد در گروه مورد بود.
پژوهش کنونی نشان دهنده امن و مطمئن بودن این گونه روش تغذیه ای در یک الگوی حیوانی است.