ژن درمانی در ضایعات شنوایی مروری بر پژوهشهای سالهای 1960 تا 2003

صرف نظر از میزان شیوع اختلالات شنوایی در انسان، در حال حاضر اقدامات درمانی به شیوه های توانبخشی نظیر استفاده از وسایل تقویت کننده صدا یا پروتزهای الکترونیکی قابل کاشت در گوش محدود می شود.
روش های درمانی مذکور نیز تا زمانی که با آموزش های ویژه برای تطابق بیماران با ابزار کمک شنوائی همراه نباشد، نمی توانند شنوایی مناسب و خوبی را برای بیمار ایجاد نمایند. به عبارت دیگر، بهترین چاره موجود یعنی سمعک و پروتزهای کاشت حلزون، اقدامات معجزه گری به حساب نمی آیند.
اخیرا روش انتقال ژنی به عنوان یک روش درمانی مورد توجه فراوان قرار گرفته است. زیرا این روش امیدهایی را برای مقابله، تغییر وضعیت یا درمان کم شنوایی های ژنیتیکی و غیر ژنتیکی فراهم نموده است.
ژن درمانی بر خلاف روش های درمانی مرسوم، برای ابقا شنوایی از طریق کارکرد طبیعی سیستم شنوایی سودمند است و استفاده از آن می تواند ابعاد وسیعی در درمان اختلالات شنوایی داشته باشد. در این مقاله خلاصه ای از اولین تجارب عملی در بهبود ژن درمانی به منظور درمان ناشنوایی مطرح شده و موانعی که باید جهت موفقیت در این روش بر آنها چیره شد آورده شده است.