مقایسه اثر کلروکین و دارونما بر میزان قند خون بیماران تیپ دو کنترل نشده

در بیماری دیابت بالا بودن قند خون به علل مختلف و توسط مکانیسم های گوناگون موجب ایجاد عوارض مزمن و اختلال عملکرد اندام های بدن می شود و جهت جلوگیری از ایجاد عوارض باید با درمان داروئی به صورت قرص های خوراکی یا توسط انسولین حالت نرموگلیسمی ایجاد شود. در بیماران دیابتی تیپ II که اغلب تحت درمان با داروهای خوراکی کاهنده قند خون می باشند، شکست درمان به دو صورت اولیه و ثانویه از مشکلات درمانی است که جهت رفع این عارضه باید بیمار را تحت درمان با انسولین قرار داد. قبل از تغییر رژیم درمانی خوراکی به انسولین، افزودن داروهای کمکی می تواند تا حدودی به کنترل قند خون کمک نماید که از جمله این داروها، کلروکین نام برده می شود. در این مطالعه بر آن شدیم تا اثر کلروکین را در این بیماران بررسی نمائیم.
در این کارآزمایی بالینی طی مدت یک سال 55 بیمار دیابتی به دو گروه درمان (26 نفر) و عدم مداخله (29 نفر) تحت درمان با کلروکین و دارونما به مدت 3 ماه و 2 بار در روز قرار گرفتند. در ابتدای مطالعه و پایان ماه های اول و دوم و سوم میزان قند خون ناشتا (FBS) و قند خون پس از غذای (2hppBS) آنها اندازه گیری شد و تغییرات آنها در هر گروه و نیز بین دو گروه توسط روش های آماری من ویتنی و ویلکاکسون مورد مقایسه قرار گرفتند.
هر دو گروه از نظر داده های پایه و میزان FBS و 2hppBS اولیه با هم مشابه بوده و اختلاف آماری نداشتند. در پایان ماه سوم مطالعه قند خون ناشتا و پس از غذای این دو گروه کاهش مشخصی نسبت به ابتدای مطالعه نشان داد (0.0001=P) لیکن این کاهش در بین دو گروه با هم اختلاف آماری نداشت (به ترتیب 0.661=P و 0.782=P). هر چند که در پایان ماه های اول و دوم تنها کاهش میزان قند خون ناشتا بین دو گروه مشخص بود (0.006=P ماه اول و 0.05=P ماه دوم).
هر چند که در مطالعات انجام شده دیگر کلروکین را در کاهش میزان قند خون بیماران دیابتی تیپ II موثر اعلام نموده اند، اما در این مطالعه این نکته به اثبات نرسید که دلایل این اختلاف می تواند ناشی از اختلاف در طول مدت تجویز دارو و نیز تجویز هیدروکسی کلروکین به جای کلروکین و یا عدم وجود گروه شاهد در مطالعات قبلی باشد.