مقایسه تزریق آب و گاز با تزریق آب به مخازن ترکدار ایران جهت افزایش بازیافت نفت

نحوه استخراج و بهره برداری از منابع عظیم نفتی مشکلی بوده است که همواره پیش روی مهندسان نفت و مخزن وجود داشته است. معمولا 20 تا 30 درصد نفت درجا (oil in place) به وسیله فشار خود مخزن قابل استحصال است اما باقیمانده آن باید به یکی از روش های ازدیاد برداشت استحصال شود. تزریق آب، تزریق گاز، تزریق پلیمر، برداشت میکروبی، احتراق درجا و... از جمله این روش ها می باشند. در تزریق گاز به علت دانسیته پائین، گاز میل دارد به سمت بالا حرکت می کند بنابراین راندمان جارویی (sweep efficiency) پائینی خواهد داشت. در روش تزریق آب اگر آب فاز تر کننده نباشد (nonwetting phase)، قسمت زیادی از نفت درون مخزن که لابلای سنگها قرار گرفته است، قابل برداشت نخواهد بود. این معایب محققان را به فکر ارائه یک شیوه جدید انداخت که به روش (water – Alternating - Gas) WAG معروف است. استفاده از روش WAG شیوه نوینی در ازدیاد برداشت از مخازن نفت خواهد بود. دراین روش تزریق آب و گاز بصورت متناوب صورت می گیرد. مدلسازی این حالت به علت تغییر مداوم شرایط مخزن با مشکلات زیادی روبرو بوده است. مدلی که مطالعات در آن انجام گرفته است، مدلی ترکدار است. مدلسازی مخازن ترکدار بسیار مشکل بوده و تابحال هیچ مدلی نتوانسته است این مخازن را مدلسازی کند. اما فرضهای ساده کننده ای برای مدل کردن این مخازن در نظر گرفته می شود. برای دستیابی به روابط قابل قبول در جریانات سیال در مخزن ابتدا به مدلسازی یک ماتریس که پیرامون آن را شکاف احاطه کرده است پرداخته شده است که قابل تعمیم به مخازن ترکدار در یک بعد با فرض اینکه مخزن ترکدار شامل هزاران ماتریس مکعبی و شکافهای منظم است، می باشد. آنگاه با توجه به ویژگی های روش تزریق WAG معادلات بدست آمده حل شده است.