مصرف اختیاری و قابلیت هضم گاودانه و یونجه با روش های حیوان زنده و آزمایشگاهی

به منظور تعیین قابلیت هضم گاودانه در خوراک های حاوی مقادیر متفاوت یونجه به روش in vivo و in vitro، آزمایشی با راس گوسفند نژاد قزل نر، بالغ و اخته انجام گردید. در این مطالعه قتبلیت هضم از طریق معادلات تابعیت تعیین شد و ضریب همبستگی بین روش in vivo و in vitro محاسبه گردید. ترکیب شیمیایی یونجه و گاودانه اندازه گیری شد. در روش حیوان زنده 4 تیمار به ترتیب شامل صفر، 25، 50 و 75 درصد گاودانه به همراه جیره پایه یونجه مورد استفاده قرار گرفت. در روش in vivo، قابلیت هضم کلیه مواد مغذی در جیره به استثنا الیاف خام و دیواره سلولی بدون همی سلولز (ADF) با افزایش نسبت گاودانه در جیره به طور معنی دار افزایش یافت ولی تفاوت معنی داری بین قابلیت هضم پروتئین خام در خوراک های حاوی 50 و 75 درصد گاودانه مشاهده نشد. رابطه بین سطح گاودانه و کل مواد مغذی قابل هضم، خطی و ضریب تبیین آن 98 درصد بود. در روش in vitro نیز قابلیت هضم ماده خشک، ماده آلی و ماده آلی در ماده خشک جیره با افزایش نسبت گاودانه از صفر به 100 درصد به طور معنی داری افزایش یافت ولی تفاوت معنی داری در قابلیت هضم ماده آلی و ماده آلی در ماده خشک بین تیمارهای حاوی صفر و 25 درصد گاودانه مشاهده نشد. ضریب همبستگی بین نتایج روش in vivo و in vitro در مورد ماده خشک، ماده آلی و ماده آلی در ماده خشک (D-Value) برای یونجه به ترتیب 99، 99 و 97 و برای گاودانه 97، 97 و 96 بود. در خوراک های حاوی مقادیر متفاوت گاودانه مصرف خوراک حاوی 50 درصد یونجه و 50 درصد گاودانه حداکثر بود ولی مصرف انرژی قابل متابولیسم در خوراک حاوی 25 درصد یونجه و 75 درصد گاودانه حداکثر بود و تراکم انرژی قابل متابولیسم با افزایش نسبت گاودانه افزایش یافت.