مقایسه حساسیت پرتوی و روند ترمیم آسیب های القاء شده با اشعه گاما در سلول های سفید خون محیطی بیماران مبتلا به سرطان پروستات و افراد سالم با استفاده از آزمون کامت قلیایی

ارزیابی حساسیت پرتوی بیماران مبتلا به سرطان پروستات و افراد سالم با بررسی آسیب های ژنتیکی اولیه القاء شده ناشی از تابش پرتوهای گاما وهمچنین روند ترمیم این آسیب ها در لوکوسیت های خون آنها با استفاده از آزمون کامت قلیایی.
به منظور بررسی حساست پرتوی، نمونه های خون 30 بیمار مبتلا به سرطان پروستات و 32 فرد اهدا کننده سالم، در شرایط in vitro تحت تابش دوز 1 گری پرتوهای گامای کبالت 60، با آهنگ پرتودهی 277.48±11.51 cGy/min قرار داده شد و پس از تابش دهی، توسط آزمون کامت قلیایی مورد بررسی قرار گرفتند. برای بررسی روند ترمیم آسیب های القا شده، نمونه های خون 5 نفر از افراد مبتلا به سرطان پروستات و 5 نفر از افراد سالم، تحت تابش دوز 4 گری پرتوهای گاما قرار داده شد و پس از زمانهای مختلف بررسی شدند. کامت ها بوسیله طبقه بندی چشمی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند و میزان آسیب DNA در دو گروه شاهد و بیمار تعیین گردید.
آسیب های پایه در بیماران مبتلا به سرطان پروستات حدود 1.4 برابر بیشتر از افراد سالم بود. اگر چه سطح آسیب القا شده در اثر تابش دهی در بیماران بیش از افراد سالم بود، تفاوت ها از لحاظ آماری معنی دار نبودند. هنگامیکه به سلول ها فرصت ترمیم آسیب ها داده شد، در حالیکه افراد سالم کاهش قابل ملاحظه آسیب رابعد از سه ساعت نشان می دادند، افراد مبتلا حتی در 24 ساعت بعد از تابش دهی آسیب باقیمانده قابل توجهی داشتند.
نتایج نشان می دهند لوکوسیت های افراد مبتلا به سرطان پروستات از لحاظ آسیب پذیری اولیه با افراد سالم تفاوتی ندارند. این در حالی است که بالاتر بودن سطح آسیب های پایه و همچنین حضور آسیب های ترمیم نشده پس از 24 ساعت در بیماران، می تواند نشان دهنده نقص درروندهای ترمیمی دربیماران باشد و سازوکارهای ترمیمی ناقص، سلول های بیماران مبتلا به سرطان پروستات را در برابر اثر ژنوتوکسیک پرتوهای یونساز آسیب پذیرتر می کند.