بررسی اثرات تراکم کاشت و مقادیر مختلف کودهای نیتروژن و پتاس بر عملکرد دانه و اجزای عملکرد ذرت (Zea mays L.)

این آزمایش به منظور تعیین بهترین تراکم کاشت و بهترین مقادیر کودهای نیتروژن و پتاس بر عملکرد دانه ذرت در سال زراعی 1379 در مزرعه تحقیقاتی مجتمع آموزش عالی ابوریحان، (دانشگاه تهران) به اجرا درآمد. طرح آزمایشی، طرح بلوک های کامل تصادفی در قالب کرت های خرد شده در چهار تکرار بود که فاکتور اصلی در سه سطح شامل تراکم های مختلف کاشت (65، 75 و 85 هزار بوته در هکتار) و فاکتور فرعی در نه سطح شامل سطوح مختلف کودهای نیتروژن و پتاس N100K0)، N150K0، N200K0، N100K50، N100K100، N100K150، N150K50، N150K100، (N150K150 بودند. نتایج آزمایش نشان داد که تراکم های مختلف کاشت بر عملکرد دانه، تعداد دانه در بلال و وزن صد دانه اثر معنی داری گذاشت؛ به طوریکه بالاترین عملکرد دانه (14724 کیلوگرم در هکتار) متعلق به تراکم کاشت 75 هزار بوته در هکتار بود. همچنین بین سطوح مختلف کودهای نیتروژن و پتاس از نظر صفاتی چون عملکرد دانه، تعداد دانه در بلال و وزن صد دانه اختلاف معنی داری مشاهده شد؛ به طوریکه (در سطح احتمال 5 درصد) بیشترین عملکرد دانه در بلال و وزن صد دانه به تیمار کودی N150K100 تعلق داشت. اثر متقابل تراکم کاشت و کودهای نیتروژن و پتاس بر عملکرد و اجزای عملکرد دانه ذرت فاقد هر گونه اختلاف آماری معنی دار بودند. بطور کلی نتایج تجزیه آماری نشان داد که مصرف کودهای نیتروژن و پتاس تا سطح تیمار کودی N150K100 عملکرد و اجزای عملکرد دانه ذرت را افزایش می دهد ولی مقادیر بالاتر تاثیر معنی داری را نشان نداد.