تظاهرات کلینیکی و پارانئوپلاستیک تایموما، بیمارستان شریعتی، 50-1379

بیماری ناشایع تایموما با تظاهرات بالینی و پارانئوپلاستیک خود از لحاظ آماری جنبه های قابل ملاحظه ای دارد و ارتباط بین وجود تایموما و بیماری های از قبیل میاستنی گراویس، هیپوگاماگلوبولینمیا و آپلازی گلبولهای قرمز اثبات شده است. از طرفی وجود تایموما برسیر بیماری های ناشی از آن و یا همراه آن تاثیر داشته و در انتخاب درمان و تاثیر درمان موثر است.
این مطالعه از نوع Case series می باشد. از حدود 120000 پرونده در بخش پاتولوژی بیمارستان شریعتی 43 مورد تایموما از سال 1350-1379 جمع آوری و اطلاعات آنها مورد بررسی قرار گرفت.
میانگین سنی 43 بیمار 37/7 سال بود در حالیکه منابع پزشکی شیوع بیماری را در دهه های 6 و 5 ذکر می کنند. 62.8 درصد از بیماران مرد و 37.2 درصد زن بودند. عمده نواحی درگیری عبارت بودند از پلور چپ (%55.8) پریکاردیوم (%34.9) و ریه چپ (%14) شایعترین نشانه های بالینی عبارتند از دیسفاژی (%60.5) ریسپنه (%58.1) دوبینی (%51.2) و سرفه (%48.8) بیشترین تظاهر پارانئوپلاستیک بیماران میاستنی گراویس 62.8 درصد (27 نفر) بود. 2 نفر از بیماران مبتلا به هایپرتیروئیدی بودند. همچنین 2 نفر از بیماران با توجه به مندرجات پرونده شان آنمی غیر قابل توجیه داشتند. 23.3 درصد (10 نفر) از بیماران هیچ گونه تظاهر پارانئوپلاستیک نداشتند.
نتیجه گیری و توصیه ها: در بررسی تمام بیماران احتمال وجود تایموها بایستی مد نظر قرار گیرد.