بررسی مقایسه ای میزان اکیموز ناشی از استنوتومی طرفی بینی در دو روش داخلی و خارجی

استئوتومی طرفی بینی، جزیی اساسی در جراحی زیبایی بینی (رینوپلاستی) محسوب می شود. یک تکنیک قابل تکرار و قابل پیش بینی با کمترین عوارض، عامل مهمی در موفقیت عمل محسوب می شود. با توجه به وجود روش ها و ابزارهای متفاوت جهت استئوتومی، این مطالعه با هدف مقایسه ی میزان اکیموز ناشی از استئوتومی طرفی بینی در دو روش داخلی و خارجی در تهران طی سال 1382 تا 1383 انجام شد.
این تحقیق کارآزمایی بالینی بر روی 30 بیمار (15 مرد و 15 زن) انجام شد. تمام شرایط قبل و پس از جراحی در تمام بیماران یکسان بود. در هر بیمار هر دو روش استئوتومی داخلی و خارجی انجام شد و میزان اکیموز ناشی از عمل توسط محقق و با استفاده از یک خط کش در روز های اول، سوم، پنجم و هفتم پس از عمل اندازه گیری شد. اطلاعات با استفاده از آزمون های اسمیرنوف کولموگراف، ویلکز و اندازه های تکراری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
نتایج تحقیق نشان داد که میزان اکیموز در روش خارجی به مراتب کمتر از روش داخلی بود (01/0 P=). هم چنین میزان اکیموز در پلک پایین بیش از پلک بالا (01/0 P=) و در روز سوم بیش از سایر روزها بود و از روز سوم تا هفتم از میزان اکیموز به تدریج کاسته می شد. سن فاقد تاثیر معنی دار بر میزان اکیموز بود، اما میزان اکیموز در مردان بیشتر از زنان بود (01/P=0).
استئوتومی خارجی با ایجاد اکیموز کمتر نسبت به روش داخلی و با داشتن سایر مزایایی که توسط محققین دیگر معرفی شده است، می تواند به عنوان یک تکنیک آموزشی معرفی و مطرح شود.