بررسی فراوانی ژنژیویت در بیماران بتا تالاسمی ماژور

بیماران بتا تالاسمی ماژور به صورت منظم خون دریافت می کنند. این بیماران برحسب شدت بیماری، نحوه و عوارض درمان ممکن است به بیماری های قلبی، کبدی و یا دیابت مبتلا شوند، در نتیجه باید تحت مراقبت و معاینات منظم پزشکی قرار گیرند. متاسفانه مشکلات دهانی و دندانی در این بیماران کمتر مورد توجه قرار گرفته است. اطلاعات موجود در منابع راجع به فراوانی ژنژیویت در این بیماران کم بوده و محققین نظرهای مختلفی را بیان نموده اند. این مطالعه به بررسی فراوانی ژنژیویت با استفاده از شاخص لثه ای(Gingival Index=GI) در بیماران بتا تالاسمی ماژور و مقایسه آنان با افراد سالم پرداخته است.
مطالعه حاضر از نوع مقطعی با انتخاب گروه کنترل بوده است. 58 بیمار در درمانگاه انجمن تالاسمی ایران و 58 فرد سالم (مراجعین دانشکده و همراهان سالم بیماران) از نظر شاخص لثه ای مورد بررسی قرار گرفتند. دو گروه از نظر سن، جنس، وضعیت اقتصادی-اجتماعی و بهداشت دهان همسو(match) شدند.
39 نفر از بیماران، ژنژیویت خفیف و 19 نفر ژنژیویت متوسط داشتند در گروه شاهد 55نفر مبتلا به ژنژیویت خفیف و 3 نفر مبتلا به ژنژیویت متوسط بودند. هیچ یک از بیماران یا افراد سالم ژنژیویت شدید نداشتند. از نظر آماری تفاوت معنی داری بین شاخص لثه ای دو گروه دیده شد. (p<0.01) میانگین میزان فریتین سرم در گروه بیمار 1758.67 ng/ml بود و 39 نفر از بیماران طحال برداری شده بودند. بین میزان فریتین سرم و طحال برداری با شاخص لثه ای همبستگی مشاهده نشد.
افزایش ژنژیویت در بیماران بتا تالاسمی ماژور نشان می دهد که این بیماران باید مورد توجه خاص دندانپزشکی (به خصوص از نظر وضعیت لثه) قرار گیرند.