بررسی عوامل بازدارنده انجام تحقیق از دیدگاه اعضاء هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی گیلان

علم، پژوهش، فرهنگ و سیاست به هم وابسته اند و بروز تحولات در هر یک از این حوزه ها نمی تواند بدون ایجاد تحولاتی هماهنگ در دیگر حوزه ها تحقق یافته و پایدار بماند. پژوهش یکی از محورهای کلیدی در امنیت ملی بوده و کمیت و کیفیت تولیدات علمی نیز یکی از مهم ترین شاخص های توسعه ملی در کشور محسوب می گردد. البته در حال حاضر فاصله زیادی بین تولیدات علمی ایران با بسیاری از کشورهای جهان وجود دارد. علی رغم افزایش میزان اعتبارات تحقیقاتی و همچنین تعداد محققان در کشورمان، تعداد طرحهای تحقیقاتی مصوب دانشگاه های علوم پزشکی و مقالات بین المللی منتشر شده افزایش مناسبی نداشته است. لذا آگاهی از عوامل بازدارنده و تنگناهای انجام تحقیق در عناصر اصلی دانشگاه ها (اعضای هیات علمی) و حل نمودن آنها به منظور ارتقا کمی و کیفی پژوهش و آموزش در کشورمان ضروری به نظر می رسد.
این مطالعه به منظور تعیین عوامل بازدارنده انجام تحقیق از دیدگاه اعضای هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی گیلان در سال 1381 انجام شد.
مطالعه حاضر به روش توصیفی با استفاده از پرسشنامه ای که توسط فونک و همکاران ساخته شده بود، پس از تعیین روایی و پایانی انجام گردید. پرسشنامه به طور مستقیم به کلیه اعضای هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی گیلان (287 نفر) داده شد و در نهایت 186 نفر پاسخ دادند. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و توسط آمار توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
بررسی نتایج نشان داد که عوامل سازمانی-اداری از دیدگاه اعضای هیات علمی از مهمترین موانع تحقیق به شمار می رود. اکثریت اعضا هیات علمی (9/76%) با مرتبه استادیاری معتقد بودند که مسوولین و مدیران به نتایج تحقیقات کاربردی توجهی نمی کنند در حالیکه اکثریت اعضای هیات علمی (6/87%) با مرتبه مربی معتقد بودند که انگیزه قوی و مناسبی برای امر پژوهش وجود ندارد.
می توان با رهبری و مدیریت اثربخش پژوهش دانشگاه ها و ایجاد تسهیلات و امکانات پژوهشی نظیر تشکیل هسته های مشاوره پژوهش و کوتاه بودن روند بررسی وتصویب طرح ها و از طرفی با کاهش ساعات تدریس و وظایف آموزشی و ایجاد فرصت در زمینه پژوهش و توانمندسازی پژوهشی اعضای هیات علمی به رفع تنگناهای پژوهشی پرداخت.