کاربرد شناسی، بازگشت واژه ها از مابعد الطبیعه

در میان زبانشناسان و متفکران معاصر افراد بسیاری هستند که کاربردشناسی را جزئی از دانش زبانشناسی نمی دانند زیرا عمدتا «بافت متکی» است و مطالعه بافت نیز گاهی به دلیل وسعت نظر ناممکن می نماید. اما حتی دیدگاه زایشی معاصر تمام تلاش خود را – که کوشش در پی یافتن نظریه ای درباره توانش زبانی است – زیرمجموعه ای از نظریه کنش می داند. این مقاله با این فرض نوشته شده است که کاربردشناسی به مثابه بخشی از دانش زبانشناسی شیوه نویی از تحلیل معنی می تواند به دست دهد. و در پی آن است که خاستگاه آن را در فلسفه زبان بیابد. ویتگنشتاین با رویکردی بدیع زمینه ظهور آن را فراهم کرد. این شیوه از آرای ویتگنشتاین ریشه گرفت و توسط نقشگرایان رشد کرد. در این نوشته سعی می شود تا روشن شود که چگونه نگرش فلسفی، نسبت به جهان و پدیده های ذهنی دیدگاه ما را نسبت به زمان تعیین می کند. کاربردشناسی هرگز نمی توانسته است در درون کمال گرایی و نامگرایی پدید آید زیرا آنها معتقدند که لفظ موجب اغوای ذهن است بلکه کاربردشناسی زاییده تفکر پراگماتیت و تجربه گرایانه است.