ارزیابی درمان های تزریق خون و طحال برداری در بیماران تالاسمی

تالاسمی شایع ترین بیماری وراثتی دنیاست که در بعضی از کشورها از جمله اطراف مدیترانه و ایران شیوع دارد. طبق بررسی های انجام شده میزان شیوع تالاسمی مینور در شهرستان رشت 8.5% و شیوع تالاسمی ماژور 1 به 1600 است. از آنجایی که این بیماری درمان ناپذیر و مزمن است و روش های درمانی صرفا حمایتی هستند، بدیهی است که وجود روشی مناسب و منظم، آنها را در تحمل رنج درمان یاری می کند.
بررسی اطلاعات دموگرافیک، آزمایشگاهی و بالینی بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور تحت درمان تزریق دایم خون در مرکز آموزشی درمانی 17 شهریور رشت و ارزیابی درمان آنان.
در مطالعه ای توصیفی در سال 1381 با جمع آوری اطلاعات گذشته و آینده نگر از 400 بیمار مبتلا به تالاسمی ماژور که تقریبا ماهانه برای تزریق خون و کنترل به بیمارستان 17 شهریور رشت مراجعه می کردند علاوه بر اطلاعات دموگرافیک، شاخص هایی نظیر میزان سطح متوسط هموگلوبین قبل از تزریق، فاصله زمانی بین دو تزریق، نیاز خون سالانه، کیسه های خون تزریقی، بیماری قلبی، بزرگی طحال، طحال برداری ثبت شد.
50.25% موارد مذکر و میانگین سنی بیماران 5.77 ± 15.73 سال بود. 32.7% خانواده ها 5 فرزند یا نیز بیشتر داشتند و 30%، فرزند اول خانواده بودند. متوسط سن شروع تزریق خون ± 23.39 31.67 ماه بود. تنها 11.1% از بیماران تالاسمی ماژور، میانگین هموگلوبین قبل ازتزریق بالای gr/dL 9.5 و کمتر از نیمی از آنها (45.8%) میانگین فواصل تزریق خون کمتر از 28 روز داشتند. ضمنا حدود 3/1 بیماران طحال برداری شده بودند. در این بررسی ارتباط معنی داری بین تحصیلات پدر و سطح اقتصادی خانواده با مراجعه منظم و بموقع برای تزریق خون وجود داشت.
به نظر می رسد، فواصل تزریق خون نسبت به مطالعه های قبلی روند مطلوبی را به سوی کوتاه تر شدن پیمودند ولی تا حصول به میزان مطلوب هموگلوبین قبل از تزریق خون مطلوب که طبق دستور WHO بالاتر از gr/dL 9.5 می باشد راه زیادی در پیش است.
بدیهی است مطالعات منظم دو سالانه می تواند سیر صعودی یا حتی نزول کفایت درمان را در این بیماران نشان دهد.