بررسی اثر آنتی بادی های منوکلونال ضد پلاسمینوژن انسانی A3B2، A5E10، A4D10 بر سیستم فیبرینولیز

اصلی ترین ترکیب سیستم فیبرینولیز، پیش آنزیم پلاسمینوژن می باشد که توسط فعال کننده های مختلفی به فرم فعال خود یعنی آنزیم پلاسمین تبدیل شده و نقش حیاتی خود را که همانا لیز لخته های فیبرینی است ایفا می کند. نخستین آنتی بادی منوکلونال ضد پلاسمینوژن انسانی در سال 1982 توسط پلوپلیس تهیه و اثر آن مطالعه شد. از آن زمان تاکنون محققین متعددی در نقاط مختلف دنیا به تهیه و مطالعه آنتی بادی های ضد پلاسمینوژن همت گماشته اند که حاصل تحقیقات آن ها قابل توجه بوده و زوایای تاریکی از دانش ما را در مورد ساختمان و مکانیسم فعال شدن پلاسمینوژن، وضعیت فیزیولوژیک فیبرینولیز و غیره روشن ساخته اند. در این تحقیق، اثرات احتمالی سه آنتی بادی منوکلونال ضد پلاسمینوژن انسانی A4D10، A5E10 و A3B2 بر سیستم فیبرینولیز و مکانیسم احتمالی اثر آن مورد مطالعه قرار گرفت.
پس از طی مراحلی نظیر کشت سلول های هیبریدومای تولید کننده آنتی بادی، تزریق این سلول ها به صفاق موش، تهیه آسیت و تخلیص آنتی بادی ها از آن، با روش های مختلفی از جمله ارزیابی چشمی لیز لخته پلاسمایی در حضور آنتی بادی ها، اندازه گیری کمی قطعات DD/E به روش آزمون –D دایمر، ارزیابی به روش الیزا با استفاده از سوبسترای سنتتیک S-2251 و غیره اثر این آنتی بادی ها بررسی شد.
مشاهدات اولیه با استفاده از پلاسمای پولد انسانی نشان داد که دو آنتی بادی A4D10، A5E10 در حضور فعال کننده های پلاسمینوژن t=PA، u-PA و SK، فعالیت سیستم فیبرینولیز را افزایش می دهند در حالی که آنتی بادی A3B2 در حضور این فعال کننده ها تاثیری بر سرعت فیبرینولیز ندارد. بر اساس نتایج به دست آمده از اندازه گیری کمی قطعات DD/E به روش آزمون –D دایمر، اثر افزایشی آنتی بادی های A4D10 و A5E10 به صورت وابسته به دوز است. در آزمون دیگری که توسط سوبسترای سنتتیک S-2251 انجام گرفت مشخص شد که فعال شدن پلاسمینوژن در حضور اوروکیناز و در نتیجه شکسته شدن این سوبسترا در حضور آنتی بادی های A5E10 و A4D10 افزایش می یابد. به علاوه بی اثر بودن آنتی بادی A3B2 بر فعال شدن پلاسمینوژن در این آزمون نیز تایید شد.
احتمالا آنتی بادی های A4D10 و A5E10 با باز کردن فرم ساختاری پلاسمینوژن، فعال شدن آن را در مقابل فعال کننده های پلاسمینوژن تسهیل می کنند.