بررسی اثر انالاپریل بر نوروپاتی دیابتی در موش صحرائی

نوروپاتی یکی از عوارض دیابت است که از اهمیت خاصی برخوردار است. کاهش سرعت هدایت عصب که هم در نوروپاتی های دیابتی در انسان و هم در مدلهای حیوانی دیابت بوجود می آید به عنوان یک شاخص مهم نوروپاتی دیابتی در نظر گرفته می شود. در این تحقیق اثر داروی انالاپریل بر کاهش سرعت هدایت عصب، تعداد مویرگهای اندونوریوم و ضخامت غشای پایه مویرگها در عصب سیاتیک حرکتی در موش صحرایی دیابتیک بررسی شده است.
این تحقیق یک مطالعه تجربی است که در آن از 50 سر موش صحرایی نر (300-450gr) استفاده شد. موشها به پنج گروه 10 تایی (کنترل، شم، دیابتی، پیشگیری و درمان) تقسیم شدند. القای دیابت بوسیله تزریق زیر جلدی آلوکسان (140mg/kg) انجام گرفت. وزن بدن و گلوکز خون حیوانات در روز شروع آزمایشات و در پایان هر هفته اندازه گیری شد. به گروه های شم و پیشگیری از روز شروع آزمایشات و به گروه درمان از پایان هفته پنجم به بعد به مدت چهار هفته روزانه 5mg/kg انالاپریل به صورت خرواکی تجویز شد. سرعت هدایت عصب در عصب سیاتیک حرکتی در روز پایان آزمایشات اندازه گیری شد، سپس تعداد مویرگ داخل عصب و وضعیت ضخامت غشای پایه مویرگها در گروه های مختلف بررسی گردید.
دیابت به مدت 5 باعث کاهش سرعت هدایت عصب به میزان %45 گردید (p<0.05). در گروه پیشگیری تجویز خوراکی و روزانه انالاپریل به مدت 5 هفته توانست از کاهش سرعت هدایت عصب در موشهای دیابتی شده به میزان %62 جلوگیری کند (p<0.05). تجویز روزانه انالاپریل به موشهای گروه درمان باعث بهبود کاهش سرعت هدایت عصب به میزان %66 (p<0.05) و همچنین افزایش تعداد مویرگهای اندونوریوم به میزان %67 نسبت به گروه دیابتیک گردید (p<0.05). داروی انالاپریل بر سرعت هدایت عصب و تعداد مویرگهای اندونوریوم در موشهای غیر دیابتی اثری نداشت.
نتایج این تحقیق نشان می دهد که تجویز خوراکی داروی انالاپریل که یک مهار کننده آنزیم مبدل آنژیوتانسین می باشد، می تواند نقش موثری در پیشگیری و درمان نوروپاتی دیابتی داشته باشد.