«ترجمه اسفار اربعه» در بوته نقد

اسفار اربعه نام کتابی است که صدرالمتالهین نگاشته است؛ کسی که او را «رئیس حکما و فلاسفه الهی» لقب دادهاند. این کتاب از چنان عظمتی برخوردار است که بسیاری از حکما و علمای بزرگ از درک آن ابراز عجز کردهاند. بالتبع، ترجمه آن کار سادهای نیست. این کار به سه امر وابسته است: 1. آشنایی کامل با زبان علمی عربی؛ 2. آشنایی کامل با فلسفه اسلامی و تاریخ فلسفه اسلامی، بخصوص آشنایی کامل با فلسفه صدرائی و توانایی کشف رموز و اصطلاحات آن؛ 3. ذوق عرفانی و آمادگی روحی خاص. در غیر این صورت، نباید وارد این میدان شد.
این مقال به نقد و بررسی کتاب ترجمه اسفار اربعه، اثر محمد خواجوی میپردازد. این اثر نه تنها نتوانسته است معانی عالی و زیبای اسفار را منتقل کند، بلکه به عکس، جملات مغلوط و درهم، خواننده را از اصل کتاب دور میکند.