بررسی نتایج میان مدت درمان جراحی پارگی تمام ضخامت (Full - thickness) روتاتور کاف و عوامل موثر در پیش آگهی آن

پارگی تاندون روتاتور کاف یا آسیب به آن، یکی از شایع ترین بیماری های ارتوپدی است و ترمیم جراحی پارگی روتاتور کاف به عنوان یک روش درمانی مرسوم در این زمینه محسوب می شود. هدف مطالعه حاضر بررسی نتایج ترمیم پارگی تمام ضخامت روتاتور کاف و ارزیابی پیش گویی کننده های پیامد میان مدت آن میباشد.
در این مطالعه Case- Series، 27 بیمار (17 مرد و 10 زن با میانگین سنی 57.7 سال) که تحت جراحی ترمیمی باز روتاتور کاف در بیمارستان امام خمینی در فاصله سال های 1379 تا 1382 قرار گرفته بودند، در فواصل 6 و 12 ماه پس از عمل ارزیابی شدند. عملکرد شانه بر اساس Constant Score (CS) تعیین شده و عوامل مرتبط با پیامد جراحی نیز مورد ارزیابی قرار گرفتند.
مقدار متوسط CS پیش از جراحی 14.1±45.8 و پس از 12 ماه 8.8±91.2 بود. بر اساس CS، 6 بیمار (22.2%) نتایج خوب و 21 بیمار دیگر (77.8%) نتایج عالی نشان دادند. تسکین درد به طور کلی رضایت بخش بود. با استفاده از آنالیز رگرسیون چند متغیره، فقط CS پیش از عمل و (AHI) Acromio- Humeral Interval به طور معنی داری با نتایج عمل در ارتباط بود و ارتباطی بین نتایج عمل با آتروفی قبل از عمل، سایز پارگی، مورفولوژی آکرومیون، طول دوره نشانه های پیش از عمل و سن یافت نشد.
این مطالعه نشان داد که روش استاندارد ترمیم روتاتور کاف با تسکین درد و نتایج خوبی همراه بوده است. با این حال، مطالعات با پیگیری طولانی تر جهت ارزیابی نتایج این عمل توصیه می شوند.