تاثیر تابش لیزر بر القای مرگ برنامه دار، در سلولهای ماکروفاژ ریوی موش صحرایی

تعیین میزان و نحوه اثر پرتوی لیزر هلیوم نئون بر سلولها می باشد. به این منظور درصد بقا و القای آپوپتوزیس در سلولهای ماکروفاژ ریوی موش صحرایی که در دوزهای مختلف تحت تابش قرار گرفته بودند، بررسی شد و مشخص گردید که این انرژی می تواند بر سیستم ایمنی موثر باشد.
منبع انرژی مورد استفاده یک چشمه لیزر کم انرژی (هلیوم نئون با توان2mw و طول موج 632nm) می باشد که در طول موج نور مریی قرمز رنگ کار می کند. در این مطالعه ماکروفاژهای ریوی موش صحرایی به طریق لاواژ تهیه شدند. سپس در زمانهای مختلف تحت اثر تابش پرتوی لیزر قرار گرفته، تاثیر آن بر مورفولوژی سلولها و همچنین درصد بقای سلولی بلافاصله بعد از تابش و پس از طی انکوباسیون مورد بررسی قرار گرفت. میزان شکست DNA در نمونه های تابش دیده با سلولهایی که در شرایط یکسان نسبت به آنها تهیه شده ولی تابش ندیده بودند، اندازه گیری و مقایسه گردید. زمانهای پرتودهی سه، هفت، دوازده، بیست و سی دقیقه انتخاب شدند که به ترتیب معادل انرژی های 3.6، 4.8، 1.8، 0.48 و 0.36 ژول می باشند.
نتایج نشان می دهد که اثرات انرژی لیزر بر روی سلول ها بر حسب میزان انرژی دریافتی توسط آن ها بر مبنای زمان تابش متغیر می باشد. در زمانهای پایین تر از 7 دقیقه اثری روی مورفولوژی سلولها دیده نمی شود و درصد بقای سلولی با دریافت مقادیر کم انرژی 3و 7 دقیقه معادل 0.48 و 0.36 ژول افزایش می یابد. در نمونه هایی که بیش از 10 دقیقه انرژی دریافت کرده اند، بقای سلولی به نحو معنی داری کاهش و درصد قطعه قطعه شدن DNA و میزان سنتز پروتئین در آنها افزایش پیدا می کند. تابش های طولانی تر باعث کاهش چشمگیر درصد بقا و چسبندگی غشاهای سلولی می گردد.
این نتایج پیشنهاد می کنند که دوزهای پایین انرژی لیزر (هلیوم – نئون) از پدیده آپوپتوزیس و افت درصد بقا در ماکروفاژها جلوگیری می نماید، ولی افزایش زمان پرتودهی با بالا بردن میزان انرژی دریافتی سلولها، آپوپتوزیس را در آنها القا می کند. دوزهای بالاتر سبب وقوع نکروز در این سلولها می گردد.