پلنتینگا و جایگاه استدلال در اعتقاد به خداوند

مهم ترین دیدگاه پلنتینگا این است که اعتقاد به خداوند در عین این که اعتقادی است کاملا معقول و منطقی ولی به هیچگونه استدلال عقلی نیاز ندارد. یعنی از اعتقادات واقعا پایه است؛ برخلاف دلیل گرایان الاهیات عقلی که می کوشند بر وجود خداوند برهان اقامه کند و بر این باورند که هیچ دینی مقبول نیست مگر آن که معقول باشد و هیچ دینی معقول نیست مگر آن که توسط قراین و دلایل تایید شود. آنان اعتقاد دارند که به جز اولیات و وجدانیت که اعتقاد واقعا پایه هستند، دیگر اعتقادات آنگاه ارزش عقلانی دارند که به اعتقادات یاد شده بازگردند. پلنتینگا معیار و مبنای یاد شده را ناتمام دانسته و نقض هایی را بر آن وارد کرده است. سپس معیار دیگری را در تشخیص اعتقادات پایه پیشنهاد می کند و آن اینکه: هر اعتقادی که در قبول آن به دلیل نیاز نباشد، اعتقاد پایه است. پلنتینگا بر اساس روش یاد شده، اعتقاد به خدا را برای فرد دیندار اعتقاد پایه می داند. زیرا اگر فرد دیندار اعتقاد پایه می داند. زیرا اگر فرد دیندار دریابد که اعتقاد او از سنخ اعتقاداتی است که پذیرش آن ها منوط به استنتاج آن ها از سایر اعتقادات نیست، اعتقاد وی، اعتقاد واقعا پایه خواهد بود. در ادامه نقدهای مطرح بر این نظریه، طرح و بررسی شده است.