بررسی مسائل زیست محیطی دریاچه هامون

دریاچه هامون بزرگ ترین دریاچه آب شیرین شرق و جنوب شرق ایران بوده و از نظر اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی حایز اهمیت فراوان است. در چند سال اخیر به دلیل کم توجهی به جنبه های زیست محیطی دریاچه اقداماتی صورت گرفته که سبب ایجاد مسایل مختلفی از قبیل آلوده شدن آب دریاچه، از بین رفتن آبزیان، مسموم شدن پرندگان مهاجر، تخریب نیزارها و زمین های کشاورزی حاشیه دریاچه و در نتیجه مهاجرت تختک نشینان آن شده است. عمده ترین این اقدامات عبارتند از: رها کردن حدود 21 میلیون متر مکعب پساب شهری و حدود 0.9 میلیون متر مکعب پساب صنعتی به دریاچه، انتقال آب آلوده نه واحد معدنی فعال منطقه به ویژه معدن پنبه نسوز بندان به دریاچه، ورود فاضلاب های کشاورزی آلوده به انواع مختلف کودهای شیمیایی، آب اندازی ماهی نی خوار آمور به دریاچه و تخریب حدود 51 مورد از نیزارها. مسایل و مشکلات ناشی از آلودگی دریاچه باعث شده که از سال 1355 بعد تعداد تختک های خالی از سکنه از 63 مورد به 125 مورد افزایش یابد. همچنین تعداد گاوهای سیستانی از 26181 راس در سال 1355 به 780 راس در سال 1375 برسد. همچنین تعداد پرندگان مهاجر که 237790 قطعه در سال 1358 بوده، در سال 1382 به صفر رسیده است.