فراوانی سندرم کارپال تانل در بیماران مبتلا به رادیکولوپاتی گردنی

هر روز جمع قابل توجهی از مراجعین به درمانگاه های طب فیزیکی و توانبخشی، اعصاب، ارتوپدی و روماتولوژی را بیمارانی تشکیل می دهند که شکایت آنها اختلالات حسی و حرکتی در محدوده توزیع عصب مدیان در دست ها می باشد. با مشاهده این علایم و انجام معاینات لازم شک به وجود سندرم کارپال تانل ایجاد شده و در صورت تایید تشخیص، بیمار معالجه می شود. در بسیاری از موارد، حتی با وجود تهاجمی ترین درمانها، علایم بیمار بر طرف نمی شود. با بررسی های بیشتر از جمله الکترود یاگنوزیس، رادیکولوپاتی همزمان در 22 تا 70 درصد این بیماران تایید می شود و بر اساس این آمار تئوری سندرم آسیب دوگانه (Double crush syndrome, DCS) مطرح شده است که اولین اقدام جهت تایید یا رد تئوری فوق تخمین شیوع همزمان سندرم کارپال تانل و رادیکولوپاتی به نظر می رسد.
مطالعه فعلی از نوع مطالعات توصیفی بوده و جمعیت مورد مطالعه، افرادی بودند که با شکایات مختلف در گردن و اندام های فوقانی به درمانگاه مراجعه کرده و با معاینات فیزیکی و بررسی های تشخیصی از جمله الکتروویاگنوزیس، رادیکولوپاتی در آنها تایید شده بود. به این ترتیب در مجموع 183 بیمار وارد مطالعه شدند و بررسی این بیماران از نظر وجود سندرم کارپال تانل بصورت همزمان صورت گرفت.
به دلیل وجود رادیکولوپاتی دو طرفه در برخی از بیماران فوق، مجموع اندامهای فوقانی مورد بررسی در مطالعه فعلی 264 مورد می باشد که از بین آنها، در 96 اندام فوقانی (36.6%موارد) وجود سندرم کارپال تانل، همزمان با رادیکولوپاتی تایید شد. درصد شیوع درگیری ریشه های مختلف در افراد فوق الذکر به صورت زیر می باشد: ریشه %75C6، ریشه %93.75C7، ریشه %3012 C8.
با توجه به شیوع 36.6 درصد برای وقوع همزمان سندرم کارپال تانل در بیماران مبتلا به رادیکولوپاتی گردنی، این مقدار، نسبت به آنچه که در مطالعات اولیه بدست آمده کمتر بوده ولی از آمار مطالعات اخیر بیشتر می باشد. فراوانی درگیری ریشه های گردنی در این مطالعه با مطالعات قبلی همخوانی نداشته ولی با آنچه در مراجع الکترودیازگنوزیس آمده است مطابقت دارد.