نسبت رسانه های جهانی و بحران های جهانی با تاکید بر وقایع پس از 11 سپتامبر

سابقه ادبیات بحران در تبیین فرآیندهای سیاسی اجتماعی به قرن 19 بازمی گردد ولی گسترش پژوهش های مرتبط به آن به اوایل 1960 مربوط است. هر چند که هنوز هم بسیاری مسائل در خصوص آن مبهم و دست نخورده باقی مانده و البته ضریب این ابهام با حضور قدرتمندانه اخیر رسانه ها در آن بسیار بیشتر شده است.
یکی از دسته بندی های کلاسیک در تعریف بحران، تقسیم آن به سطوح خرد (بحران های سیاست خارجی) و کلان (بحران های بین المللی) است. این دسته بندی با اتکا به ویژگی ادراکی بحران در سیاست خارجی دولت ها و ویژگی رفتاری آن در بحران های بین المللی صورت گرفته است، ولی به نظر می رسد با روند تحولات اخیر بین المللی به ویژه با حضور رسانه ها می توان و باید بعد ادراکی بحران های بین الملی را نیز مورد توجه جدی قرار داد. رسانه ها با قابلیت های خاص خود هم در دامن زدن به بحران ها و هم در بهره گیری از ویژگی ادراکی بحران های بین المللی مؤثر بوده اند