بررسی اثر سیمواستاتین بر آسیب ایسکمی مغزی در مدل ترومبوامبولیک سکته مغزی

استاتین ها به عنوان عوامل محافظتی نرونی پس از ایسکمی مغزی به کار می روند. به هر حال مکانیسم های عملکرد آنها همچنان ناشناخته باقی مانده است. در این مطالعه اثرات سیمواستاتین به تنهایی یا با شرایط هیپرترمی بر آسیب ایسکمی مغز بررسی شده است.
این مطالعه یک مطالعه تجربی بود. حجم نمونه شامل 13 گروه رت نر بالغ بود که در 4 سری آزمایش مورد بررسی قرار گرفتند. گروه ها از نظر دمای مغز و رکتوم، اثر سیمواستاتین به تنهایی یا در شرایط هیپرترمی در مدل ترومبوآمبولیک سکته مغزی مورد بررسی قرار گرفتند. داده های به دست آمده با استفاده از نرم افزار آماری sigmastat 3.1 و تست های آماری Tukey، ANOVA و کراسکال والیس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج نشان داد که دما در مغز تقریبا 0.5 درجه سانتیگراد کمتر از دمای رکتوم می باشد. نتایج همچنان تاکید بر آن دارد که سیمواستاتین به تنهایی می تواند میزان حجم انفارکتوس را نسبت به گروه کنترل به میزان 46 درصد کاهش دهد (p<0.01). ادم مغزی در گروه های کنترل و هیپرترمی به ترتیب برابر با 6.32±1.2 و 822±1.862 درصد بود بکارگیری سیمواستاتین به تنهایی یا در شرایط هیپرترمی میزان ادم مغزی را به طور معنی داری نسبت به گروه کنترل (p<0.01) یا هیپرترمی (p<0.05) کاهش داده است. سیمواستاتین اختلالات نورولوژیک را بهبود داده و ادم مغزی را نیز به طور معنی داری کاهش می دهد. نتایج نشان داده اند که سیمواستاتین به طور معنی داری اختلال خون رسانی و نشت سد مغزی خونی را کاهش می دهد.
این مطالعه پیشنهاد می دهد که سیمواستاتین در مدل آمبولیک سکته مغزی در رت یک اثر محافظتی داشته و می تواند باعث کاهش نفوذپذیری سد خونی مغزی و اختلال خون رسانی در مغز دچار آسیب ایسکمی گردد.